Tάσος Λειβαδίτης - Η στάχτη Μιαρές ασήμαντες λεπτομέρειες που καθορίζουν σιγά – σιγά τη ζωή σου. Ποια ζωή σου;  Φιλοδοξίες, έρωτες, ενοχές, πανάρχαια χρέη σπατάλησαν τη ζωή σου.  Τι έμεινε;  Η στάχτη των περασμένων κάθεται στα έπιπλα, θολώνει τα τζάμια, τους καθρέπτες και πάνω τους γράφω καμιά φορά τα ονόματα εκείνων που...

Aπαγορευμένος Καβάφης Χωράει o απαγορευμένος έρωτας σε δυό στιχάκια; Η ένοχη, απαγορευμένη ηδονή; Η μνήμη; Η αναβίωση; Τα χρώματα της παρακμής; Πόσες γκριζοπράσινες εικόνες ενός άθλιου κόσμου, ενός κόσμου ντροπής, μουχλιασμένου και ροδαλού μαζί χωράνε σε λίγα λόγια; Πόση ενοχή; Αλλά και πόση μέθη; Αυτή είναι...

  Σεπτέμβριος και... "Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια, πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες ᾖρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα".... ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: «Οι αποδημητικές καλημέρες» Ἄρχισε ψύχρα. Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση. Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή. Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν. Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς, λόγια, πουλιά, πλαστογραφία ζωῆς. Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια, πολλοὶ διάττοντες...

Το πο­τά­μι  Αντώνης Σαμαράκης Η ΔΙΑΤΑΓΗ εί­τα­νε ξε­κά­θα­ρη: Α­πα­γο­ρεύ­ε­ται τό μπά­νιο στό πο­τά­μι, α­κό­μα καί νά πλη­σιά­ζει κα­νέ­νας σέ α­πό­στα­ση λι­γό­τε­ρο α­πό δι­α­κό­σια μέ­τρα. Δέ χώ­ρα­γε λοι­πόν κα­μιά πα­ρα­νό­η­ση. Ό­ποι­ος τήν πα­ρέ­βαι­νε τή δι­α­τα­γή, θά πέρ­να­γε στρα­το­δι­κεί­ο.     Τούς τη δι­ά­βα­σε τίς προ­άλ­λες ο ί­διος...

H μοναξιά ενός ηθοποιού πορνοσόoυ πριν από την είσοδό του στη σκηνή Ένας  άνθρωπος που βρίσκεται έκπτωτος από τον εαυτό του. Εκπορνεύεται την ίδια την ύπαρξή του. Εξαθλιωμένος, ταπεινωμένος, γεμάτος ντροπή και ενοχές, περιθωριοποιημένος, ζητιανεύει μια θέση στον κόσμο, μια θέση που θα έπρεπε λογικά...

Η νύχτα είσαι εσύ, έτσι; Υπάρχει;  Το ερώτημα αιωρείται (και θα αιωρείται πάντοτε) αναπάντητο. «Αν πρέπει να πω: υπάρχει ή δεν υπάρχει ο Θεός, θα είμαι πιο κοντά στην αλήθεια Του λέγοντας πως δεν υπάρχει, αφού είναι κάτι εντελώς άλλο ο Θεός από αυτό που...

Χαλίλ Γκιμπράν             Τα όμορφα όνειρα που κάποτε φτερούγιζαν στη συνείδηση μας διαλύθηκαν σαν την ομίχλη Ζούμε σε μια εποχή όπου οι πιο ταπεινοί άνθρωποι γίνονται πιο μεγάλοι κι από τους μεγαλύτερους ανθρώπους των περασμένων εποχών. Αυτό που κάποτε τυραννούσε το μυαλό μας, τώρα δεν έχει καμιά...

Είμαι ένα ασήμαντο μέρος του μεγάλου όλου Ποια είναι η ετυμηγορία ακόμα και του μεγαλύτερου μυαλού; Σιωπή: το βιβλίο της μοίρας είναι κλειστό για μας. Ο άνθρωπος είν’ ένας ξένος παρ’ όλη την έρευνά του- δεν ξέρει από πού έρχεται, ούτε πού πηγαίνει. Το είναι...

Ένα παιδί διψάει για άστρα Μενέλαος Λουντέμης, Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα Mια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Το ‘βαλε κάτω και το παίδεψε, το ‘πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι. Στο τέλος το βρήκε: Θα ‘πιανε φιλία με τα...

Αλκυόνης Παπαδάκη Πόσους ανέμους έκρυψες στην αγκαλιά σου; Από τα χέρια των γονιών μου, που δεν ήταν ποτέ ενωμένα, (ή τουλάχιστον εγώ δε τα πρόλαβα έτσι…) ξέφυγε όλη η ισορροπία της ψυχής μου. Δια παντός.  Άργησα τόσο να το καταλάβω! Μια ζωή κάθιζα στο σκαμνί τον εαυτό μου, με...