Σκοτεινά γλυκός μαλάκας
μια εξομολόγηση χωρίς άφεση
κατάθεση ψυχής από έναν άντρα
“Λόγια αφιλτράριστα, λόγια που δεν έχω τη θέληση να τα επεξεργαστώ, παρά μόνο να τα μοιραστώ.
Κάποτε λοιπόν, μια φορά και έναν καιρό, βρήκα και εγώ αυτό για το οποίο μιλούν οι συγγραφείς, οι ποιητές, οι φιλόσοφοι, αλλά και ο απλός κόσμος, τον μεγάλο, τον απόλυτο έρωτα.
Είναι μια ιδιότυπη, βαθιά λατρεία ενός προσώπου που σε γεμίζει, σε πληρεί , σε κάνει να πάλλεσαι από συναίσθημα. Χαρά, επιθυμία, καρδιοχτύπι, αγωνία, πόθος, πάθος , όλα στα πιο ακραία ύψη. Όταν αυτά τα συναισθήματα βρίσκουν ανταπόκριση τότε το σύμπαν είναι δικό σου. Βιώνεις όλα όσα δεν περιγράφονται με λέξεις, μια υπερβατική κατάσταση, μια νιρβάνα εξωπραγματική, την πληρότητα, το γέμισμα της ψυχής σου.
Τότε αν είσαι ανώριμος και εγώ ήμουν αρχίζουν οι ανασφάλειες. Και αν τη χάσω; Πόσο θα κρατήσει αυτό; Θα τηρηθούν οι όρκοι που δίνουμε ο ένας στον άλλο; Αρχίζει η κτητικότητα. Επειδή δίνεσαι απόλυτα, εξαρτάσαι και απόλυτα και δεν ξέρεις τι ζητάς. Αυτή η απόλυτη εξάρτηση σε κάνει αγρίμι, δηλαδή σε κάνει να καιροφυλάς για να προκαλέσεις ό,τι φοβάσαι μήπως συμβεί. Κάπως έτσι η ωραία τρέλα του έρωτα γίνεται τρέλα σκοτεινή.
Τέρμα τώρα οι δικαιολογίες.
Πριν την Ομολογία θα σας πω ότι είναι ευλογημένος όποιος το έχει ζήσει και το έχει νιώσει. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αν το χάσει και καθώς οι πιθανότητες να το ξαναζήσει με άλλο πρόσωπο είναι μηδαμινές, ποτέ δεν πρόκειται να είναι εντελώς πλήρης. Το σεξ ποτέ δεν θα είναι το ίδιο, δηλαδή ποτέ δεν θα είναι μια εξωσωματική εμπειρία ψυχής και σώματος σε μια απόλυτη ένωση 2 ψυχών και σωμάτων.
Ομολογία.
Όλο αυτό το βίωσα στον υπερθετικό βαθμό. Θες η ανασφάλεια, θες το αγρίμι που προανέφερα, η ζήλεια, η γαμημένη μου ψυχολογία, υλοποίησα μόνος μου τους φόβους μου και κατά κάποιο τρόπο το έκανα συνειδητά, δηλαδή ήξερα τις συνέπειες αυτών που έκανα και στην πραγματικότητα ήξερα πως δεν θα τις αποφύγω.
Για κάποιον μέχρι και σήμερα όχι εντελώς αποσαφηνισμένο μέσα μου λόγο, η μόνη γυναίκα που λάτρεψα με όλη τη σημασία της λέξης ήταν και η μόνη που της ήμουν εντελώς άπιστος. Άπιστος συστηματικά, απιστία με βουλιμία, απιστία στην απιστία μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Ξέρω πως θα με πείτε μαλάκα….. δεν σας κατηγορώ, εγώ φταίω.
Η ψυχή μας δεν είναι απλώς άβυσσος. Περιέχει μια πολύ σκοτεινή άβυσσο , άγνωστη και απρόσιτη, ή τουλάχιστον δυσπρόσιτη. Είναι καλά να μη βρει εκείνη το δρόμο προς τα έξω. Τότε αποκτάς δυο πρόσωπα τα οποία στην περίπτωσή μου δεν αντιμάχονταν. Το σκοτεινό κυριαρχούσε, ένιωθε μια σαδιστική ικανοποίηση, όχι τόσο για το τι έκανα –Χωρίς Τύψεις σε εκείνη που αγαπούσα, αλλά κυρίως γιατί πρόδιδα τον εαυτό μου και δημιουργούσα την καταστροφή, την αυτοκαταστροφή της απόλυτης ευτυχίας μου. Ήξερα δηλαδή πως θα την χάσω με όσα έκανα, δεν ήθελα να την χάσω, αλλά όχι μόνο εξακολουθούσα να τα κάνω, αλλά χειροτέρευα κιόλας.
Μιλώντας για άβυσσο ψυχής ανεξερεύνητη και επικίνδυνη, δεν υπάρχει εκεί λογική. Είναι σαν να έχεις το πιο καθαρό νερό και να επιδιώκεις να πίνεις από τη λάσπη.
Θα πείτε πως αν την αγαπούσα πραγματικά δεν θα τα έκανα όλα αυτά. Μπορεί να ξέρετε καλύτερα. Εγώ θα επιμείνω πως και όμως την αγαπούσα. Η άλλη μου πλευρά δεν την αγαπούσε. Δεν αγαπούσε ούτε εκείνη, ούτε εμένα.
Γιάννης Νόλντελσον
Πρόκειται για την αυθεντική διαδικτυακή εξομολόγηση ενός άντρα, ενώπιον των φίλων του στο facebook. Το κείμενο δεν αλλάχθηκε, δεν ωραιοποιήθηκε. Διατηρήθηκε όλος ο αυθορμητισμός, η γλώσσα της καρδιάς, η αποτύπωση ενός “είναι”, έτσι ακριβώς όπως ο ίδιος θέλησε δημόσια να καταθέσει, χωρίς καμία ωραιοποίηση.
