Xavier de Moulins, Ο γατούλης πέθανε
Σ’ αρπάξαμε απ’ τη μητέρα και την αδελφή σου σε λιγότερο από δέκα λεπτά, στην αρχή πόνεσε λιγάκι η καρδιά μας, κι ύστερα ασχοληθήκαμε με άλλα πράγματα, ασχοληθήκαμε με σένα. Ταξίδεψες μια χαρά μέσα στο κλουβί σου. Ήσυχος. Και τρομοκρατημένος. Η Κλαιρ σε χάιδευε μέσα από τα καγκελάκια και καθώς έτρεμες από τον φόβο και τη φρίκη στο βάθος του κλουβιού σου, άνοιξε το παράθυρό της για να μπει το αεράκι και να σου φέρει λίγο άρωμα συντροφικότητας. Για να χαλαρώσεις, σου έβαλα να ακούσεις τις Γυμνοπαιδίες του Ερίκ Σατί και την αγαπημένη μου Γκνοσιέν αριθ. Ι.
Η βροχή έπεφτε ορμητικά· τα φορτηγά βροντούσαν υπόκωφα στις λακκούβες του δρόμου, καθώς τα προσπερνούσαμε για να φτάσουμε πιο γρήγορα, ανυπομονώντας να σου δείξουμε το σπίτι σου και να σε συστήσουμε στις άλλες κόρες μου που σε περίμεναν αδημονώντας. Τη Ζελί, τη μικρότερη αδελφή της Κλαιρ και την Άλμα, την πρωτότοκή μου, που γνωρίζει τα πάντα για τις γάτες, αφού στο σπίτι της μητέρας της, της πρώτης μου γυναίκας, οι κεραμιδόγατοι συγκατοικούν μ’ ένα μπασταρδόσκυλο τεραστίων διαστάσεων. Μαζί της δεν θα νιώσεις έξω από τα νερά σου.
Η βροχή σταματάει. Το ουράνιο τόξο σχεδιάζει μιαν αψίδα, κι εμείς περνάμε από κάτω. Η καρδιά μου ανοίγει, βλέπω την τύχη, την ευτυχία να μου χαμογελάει. Ακόμη ένα σημάδι. Δεν είναι γραμμένο στο μικρό σου κεφαλάκι, ωστόσο κάτι ξέρεις ήδη απ’ τη ζωή. Ότι οι ανθρώπινοι έρωτες είναι πολύ πιο περίπλοκοι από τους γατίσιους. Ότι αντίθετα από μας, οι γάτες έχουν μια τρομερή αυτοεκτίμηση, αγαπούν τον εαυτό τους πάνω απ’ όλα και δεν περιμένουν κάποιον άλλον να τις αγαπήσει για δύο, να καλύψει τα κενά τους, τις ανοιχτές πληγές του παρελθόντος τους, τα βαθουλώματα στους προφυλακτήρες της ψυχής τους που έχουν γίνει από άλλους, πολύ πριν. Και λίγα λέω.
Οι γάτες δεν παίζουν τέτοια καταστροφικά παιχνίδια, οι γάτες δεν κάνουν ποταπούς υπολογισμούς, οι γάτες δεν αναμειγνύουν αγάπη και ενοχές, οι γάτες δεν σε υποχρεώνουν να πληρώσεις τον λογαριασμό, οι γάτες δεν απογοητεύονται ποτέ, οι γάτες δεν περιμένουν ανταλλάγματα όταν δίνουν, οι γάτες δεν εκδικούνται, οι γάτες αγαπούν παραμένοντας ανεξάρτητες, ανάμεσά τους δεν υπάρχει σχεδόν ζήλια κι ακόμα λιγότερο διατροφή λόγω διαζυγίου, δεν καταφεύγουν σε δικηγόρο για την επιμέλεια των παιδιών ούτε σε ψυχαναλυτή για να μάθουν να αγαπούν λιγάκι τον εαυτό τους. Οι γάτες αγαπούν εκτός συμβολαίου. Όλα είναι πιο εύκολα, λιγότερο ή περισσότερο, στον κόσμο τους. […]
Δεν είναι παρά μια γάτα. Δεν θα δακρύσουμε πάνω από έναν τάφο, δεν θα κλάψουμε για τη μοίρα σου. Δεν είναι παρά μια γάτα. Και για τα παιδιά, όλα θα πάνε καλά. «Τα πιτσιρίκια τα καταφέρνουν πάντα», συμπληρώνει Εκείνη στο τέλος. Ανακάθομαι και καταπιανόμαστε με σοβαρά πράγματα, για μια ακόμα φορά και για πάντα: η βία των ανθρώπων είναι καλύτερο θέμα από το πένθος για έναν γατούλη.
Δεν σταματάω να φωνάζω το όνομά σου μέσα στο κεφάλι μου, και δεν της απαντώ. Την αγαπώ πάρα πολύ για να της θυμώσω, οπότε τη λυπάμαι. Εκείνη είπε αυτήν τη φράση για σένα, επειδή δεν σε γνώριζε. Εκείνη είναι η απόδειξη πως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Εκείνη έχει πολλά προτερήματα αλλά όχι γάτα στο σπίτι, δεν δοκίμασε ποτέ αυτή την εμπειρία, αυτή την υπέροχη χαρά να έχεις στα πόδια σου έναν διώκτη της μελαγχολίας, έναν υπέροχο καρδιοκατακτητή, έναν θωπευτή της ψυχής, ένα ζώο της λύπης. Εκείνη αγνοεί ότι οι γάτες σώζουν τον κόσμο.
Αν μετρούσες την έκταση των πραγμάτων για τα οποία μιλούν οι άνθρωποι χωρίς να γνωρίζουν, θα διαπίστωνες πως είναι μεγάλη όσο το άπειρο. Ενώ εσύ, γατούλη, δεν μιλούσες ποτέ χωρίς να ξέρεις, αφού, πριν ανοίξεις το στόμα σου, ένιωθες. Αν οι άνθρωποι ένιωθαν πριν να μιλήσουν ή να γράψουν, το αποτέλεσμα θα ήταν η σιωπή και ίσως η γαλήνη. Εκείνη τη μέρα, η πετρωμένη μου καρδιά νιαούρισε μέσα στο κεφάλι μου τη θύμησή σου. Δεν μπορώ να μιλήσω αλλιώς, παρά μόνο γουργουρίζοντας. Δεν είσαι παρά μια γάτα. […]
Xavier de Moulins, O γατούλης πέθανε, αφήγημα, σελ. 35-37 και 57-58, Εκδόσεις Στερέωμα, 2021
Xavier de Moulins, O γατούλης πέθανε
Φωτογραφία από Daga_Roszkowska από το Pixabay
