Αν κάποιο όνειρό μου έπαιρνε σάρκα και οστά, θα το ζήλευα, γιατί θα με είχε απατήσει επιτρέποντας στον εαυτό του να πραγματοποιηθεί.
Συνήθως οι άνθρωποι, οι συγγραφείς, οι φιλόσοφοι, οι ψυχολόγοι, υποστηρίζουν ότι εμείς προσδιορίζουμε και ορίζουμε την ίδια μας τη ζωή. Κατά βάθος όλοι ξέρουμε πως δεν είναι ακριβώς έτσι, πως πέρα από τη βούληση και τις επιλογές μας υπάρχει η συγκυρία, το τυχαίο, το απροσδόκητο, το λάθος που δεν ήταν επιλογή, αλλά σημαδεύει μια ζωή και τέλος οι αδυναμίες μας, η άγνοια, ο κοινωνικός και πολιτικός ιστός και ο κόσμος ολόκληρος.
Ο Φερνάντο Πεσσόα πάει ακόμα πιο μακριά. Τι είμαστε; Τι ορίζουμε; Ορίζουμε εμείς τη ζωή; Γελαστήκατε λέει. Η ζωή παίζει και εμείς…κοιτάμε.
************
….«Μόνο στα όνειρα είμαστε αληθινοί, γιατί όλα τα άλλα, από τη στιγμή που πραγματοποιούνται, ανήκουν στον κόσμο και σ’ όλους τους ανθρώπους.
Αν κάποιο όνειρό μου έπαιρνε σάρκα και οστά, θα το ζήλευα, γιατί θα με είχε απατήσει επιτρέποντας στον εαυτό του να πραγματοποιηθεί. «Έκανα τις επιθυμίες μου πραγματικότητα», λέει ο αδύναμος και ψεύδεται∙ η αλήθεια είναι πως ονειρεύτηκε προφητικά ό,τι πραγματοποίησε η ζωή γι’ αυτόν.
Τίποτα δεν πραγματοποιούμε εμείς. Η ζωή μας πετάει στον αέρα σαν πετραδάκια, κι εμείς φωνάζουμε από κει πάνω: «Κοιτάτε πώς κουνιέμαι».
Ό,τι και να ’ναι αυτό το ιντερμέδιο* που παίχτηκε κάτω από τον προβολέα του ήλιου και το σκηνικό των άστρων, δεν μας κάνει κακό να γνωρίζουμε πως δεν είναι παρά ένα ιντερμέδιο∙ αν πίσω από τις πόρτες του θεάτρου κρύβεται η ζωή, τότε θα ζήσουμε, αν κρύβεται ο θάνατος, θα πεθάνουμε, και το έργο θα παραμένει άσχετο με όλα αυτά.
Γι’ αυτό ποτέ δεν νιώθω τόσο κοντά στην αλήθεια, τόσο σε βάθος μυημένος, όσο τις λίγες φορές που πάω στο θέατρο ή στο τσίρκο: ξέρω τότε πως επιτέλους παρακολουθώ την ακριβή απομίμηση της ζωής. Και οι ηθοποιοί, οι παλιάτσοι κι οι ταχυδακτυλουργοί είναι πράγματα σημαντικά και μάταια, όπως είναι ο ήλιος κι η σελήνη, η αγάπη και ο θάνατος, η πανώλη, ο λιμός κι ο πόλεμος για την ανθρωπότητα. Όλα είναι θέατρο.»
Φερνάντο Πεσσόα (1888-1935) ποιητής και συγγραφέας. Απόσπασμα από «Το βιβλίο της ανησυχίας»
*Στα τέλη του 15ου αιώνα, ανάμεσα στις πράξεις ενός θεατρικού έργου, υπήρχε η συνήθεια να λαμβάνει χώρα ένα μουσικό διάλειμμα, το οποίο επικράτησε να ονομάζεται Ιντερμέδιο ή ιντερμέτζο.
