Για ν’ ανάβουν τ’ αστέρια σημαίνει πως κάποιος τα έχει ανάγκη
Ακούσετε!
Για ν’ ανάβουν τ’ αστέρια
σημαίνει πως κάποιος τα έχει ανάγκη;
Σημαίνει πως κάποιος επιθυμεί να υπάρχουν;
Σημαίνει πως κάποιος αυτά τα φτυσίματα μαργαριτάρια τα λέει;
Και, φέρνοντας την καταιγίδα στο κατασκονισμένο μεσημέρι,
βουλιάζει ως το Θεό,
φοβάται μη φτάσει πολύ αργά,
κλαίει, φιλά το ροζιασμένο του χέρι, παρακαλεί –
του χρειάζεται ένα αστέρι –
ορκίζεται, πως δεν μπορεί να υποφέρει αυτό το μαρτύριο δίχως αστέρια.
Μετά, σουλατσάρει την αγωνία του, τον ήρεμο προσποιείται.
Λέει σε κάποιον:
«Τώρα πηγαίνεις καλύτερα, δεν είναι έτσι;
Πια δεν φοβάσαι; Ε;».
Ακούσετε!
Για ν’ ανάβουν τ’ αστέρια – σημαίνει πως κάποιος τα έχει ανάγκη;
σημαίνει πως είναι – απαραίτητο, κάθε βράδυ, πάνω από τις στέγες
ν’ αρχίζει να λάμπει ένα τουλάχιστον αστέρι;
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (Wladimir Majakowski)
Τζων Κητς, «Bright Star» (Λαμπρό αστέρι)
“Λαμπρό μου αστέρι, σταθερός να ήμουν σαν και σένα,
Όχι- μόνο σπιθόφωτος, τρεμάμενος τη νύχτα
Ψηλά, με μάτια ορθάνοιχτα, αιώνια κοιτάζω,
Σαν τον υπόνομο, άγρυπνο της Φύσης ερημίτη,
Ωκνά, αργοσάλευτα νερά στο ιερό τους έργο
Γύρω στη γη τα’ ανθρώπινα ακρογιάλια εξαγνίζουν.
Ή να θωρώ το μαλακό φρεσκοπεσμένο χιόνι,
Που στρώνει λευκοπούπουλα σε βάλτους κι ακροβούνια.
Όχι, ποθώ αμετάβολος και σταθερός να γέρνω
Στο στήθος της Αγάπης μου το αμέστωτο να νιώθω
Σε μιαν απαλήν ανασεμιά ν’ ανεβοκατεβαίνει
Και σ’ ανατάραγμα γλυκό πάντοτε να ξυπνάω
Κι αιώνια την ανάσα της ν’ ακούω στο ξυπνητό μου.
Έτσι η ζωή μου να κυλά ή κάλλιο ας σιγοσβήσω.”
(Ανθολογία Άγγλων ποιητών, εκδ. Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων)
