Για κάθε άνθρωπο υπάρχει η αδελφή ψυχή
Για κάθε άνθρωπο υπάρχει η αδελφή ψυχή.
Τη στιγμή που ο άνθρωπος βγήκε σαν φλόγα απ΄ τον κόλπο του Δημιουργού, ήταν δύο σε ένα κι αυτά τα δύο μέρη συμπληρώνονταν τέλεια, το καθένα ήταν το τέλειο μισό του άλλου.
Αυτά τα δύο μισά τώρα είναι χωρισμένα, πήρε το καθένα διαφορετική κατεύθυνση κι αναπτύσσονται ξεχωριστά.
Αν μπορούν ν΄ αναγνωρίσουν το ένα το άλλο στην πορεία της εξέλιξης τους, είναι γιατί το καθένα έχει μέσα στο βάθος του είναι του, την εικόνα του άλλου, το καθένα σημάδεψε το άλλο με τη σφραγίδα του.
Κάθε άνθρωπος έχει έτσι την εικόνα της αδελφής ψυχής του μέσα του. Αυτή η εικόνα είναι πολύ ασαφής αλλά υπάρχει. Γι αυτό ο καθένας έρχεται πάνω στη γη μ΄ αυτήν την αμυδρή ελπίδα ότι θα συναντήσει κάπου μια ψυχή που θα του δώσει ότι έχει ανάγκη και που ανάμεσα τους θα υπάρχει μια απερίγραπτη αρμονία και τέλεια συγχώνευση.
Αυτό το ξέρετε γιατί ποτέ δεν πάψατε να πιστεύετε ότι θα την συναντήσετε αυτή την πολυαγαπημένη ψυχή, που το πρόσωπο της το ξέρετε. Την εικόνα της την φέρνετε μέσα σας αλλά είναι χωμένη τόσο βαθιά που δεν καταφέρνετε να την δείτε καθαρά.
Μερικές φορές βλέπετε κάποιον στο δρόμο και λέτε: «Νάτην, αυτή είναι!» Σαν να γινόταν ξαφνικά μια συγχώνευση ανάμεσα σ΄ αυτό το πρόσωπο και στην εικόνα που έχετε μέσα σας. Εκείνη τη στιγμή, ολόκληρη η ζωή σας έχει αλλάξει και κάνετε τα πάντα για να ξαναβρείτε αυτό το πρόσωπο. Όταν το συναντήσετε και του μιλήσετε, τα πάντα γίνονται υπέροχα, κυκλοφορεί μέσα σας η ζωή, προοδεύετε σ΄ όλους τους τομείς. Όμως μετά από μια περίοδο στενής σχέσης, ανακαλύπτετε – διαπιστώνετε – πως εκείνο το πρόσωπο δεν είναι αληθινά αυτό που περιμένατε. Απογοητεύεστε και τ΄ αφήνετε για να ξαναρχίσετε να ψάχνετε.
Για μια δεύτερη φορά νομίζετε πως ξαναβρίσκετε αυτή την αδελφή ψυχή μέσα σ΄ ένα άλλο άτομο, κι η ίδια χαρά, η ίδια έμπνευση αναβλύζει, αγαπάτε πάλι. Αλλά να που η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και για μια ακόμα φορά διαπιστώνετε – βλέπετε- πως δεν είναι το πρόσωπο που αναζητούσατε.
«Μα τι λοιπόν, θα πείτε, αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν η αδελφή ψυχή μου;» Ναι και όχι!
Ήταν το άλλο μισό σας που είχε έρθει από το υπερπέραν να σας επισκεφθεί μέσα από ένα άλλο πρόσωπο! Γιατί, πολύ συχνά, μόλις το πρώτο μισό ενσαρκώνεται, το άλλο δεν ενσαρκώνεται. Τι γίνεται λοιπόν όταν έχουμε την αίσθηση ότι συναντάμε την αδελφή ψυχή μας; Από τον άλλο κόσμο μας σκέφτεται, θέλει το καλό μας, την ευτυχία μας και χάρη σ΄ αυτό το μυστήριο σύνδεσμο που υπάρχει ανάμεσα σ΄ εκείνη και σ΄ εμάς νιώθει την εσωτερική μας επιθυμία για μια ανώτερη ζωή, για την ομορφιά. Μπαίνει λοιπόν μέσα σ΄ ένα άτομο και εμφανίζεται μπροστά μας για λίγο. Να γιατί π.χ. μια γυναίκα ανακαλύπτει τον πολυαγαπημένο της μέσα σ΄ έναν άντρα: η αδελφή ψυχή της μπήκε για πολύ λίγο μέσα σ΄ ένα γήινο σπίτι, κάνει νοήματα στην αγαπημένη της, της στέλνει τον έρωτα της χωρίς ο άντρας να καταλαβαίνει καν ότι είναι κατοικημένος απ΄ αυτήν.
Αλλά γενικά η γυναίκα (ή ο άντρας ανάλογα, γιατί αυτά ισχύουν τα ίδια και για τα δύο φύλα) έχοντας ανάγκη να κάνει ανταλλαγές φυσικού επιπέδου με τον άνθρωπο που αγάπησε προκαλεί την αποχώρηση της αδελφής ψυχής που, πολύ λυπημένη, φεύγει. Φυσικά ο άντρας προσπαθεί να επωφεληθεί απ΄ αυτό το λάθος της γυναίκας που τον πήρε για την αδελφή ψυχή της κι εκείνη λίγο λίγο συνειδητοποιεί ότι αυτός ο άντρας είναι ένας ψεύτης, ένας κλέφτης, κι ότι ο πολυαγαπημένος της έχει φύγει.
Ίσως ξανάρθει, αργότερα, μέσα σ΄ ένα άλλον άντρα. Όμως η ίδια ατυχής εμπειρία μπορεί να γίνεται ξανά και ξανά μέχρις ότου καταλάβει ο άνθρωπος την ιερή πλευρά της αγάπης.
Τότε τα δύο μισά θα μπορέσουν στ΄ αλήθεια να ξαναβρεθούν: θ΄ αγαπηθούν, θα ντυθούν μέσα σε ρούχα από φως και θα πλέουν μέσα σε πελάγη ευτυχίας δίχως να θέλουν να ξεφύγουν πέρα απ΄ αυτές τις υπέροχες, τις αιθέριες σχέσεις, ξέροντας πως αν το έκαναν θα διασπούσαν τους συνδέσμους που τους ενώνουν με το αρχέγονο φως. Πριν όμως φτάσουν αυτή την κατάσταση, θα΄χουν περάσει πάρα πολλές άτυχες εμπειρίες που μετά από κάθε μια θα λένε: «Έφαγα, ήπια, είμαι χορτασμένος κι αηδιασμένος, ποτέ δεν βρήκα τη χαρά και την ευτυχία κατέχοντας κάποιον».
Είναι εγκληματικό να’ χει κάποιος δοκιμάσει όλες τις γυναίκες του κόσμου και να μην έχει ποτέ συναντήσει ένα φωτισμό που να διαρκεί. Αλλά οι άνθρωποι αρκούνται σε τόσο φευγαλέους φωτισμούς. Δυο αδελφές ψυχές είναι το παν η μια για την άλλη, κανείς άλλος στον κόσμο δεν μπορεί να τους φέρει την ίδια πληρότητα.
Άρα, όλοι οι άνθρωποι που συναντήσατε απ΄ την αρχή των πολλαπλών ενσαρκώσεών σας, όλοι οι άνδρες ή οι γυναίκες που είχατε, όλοι οι εραστές ή οι ερωμένες, σας άφησαν γιατί δεν ήσαν για σάς. Ίσως να βρεθήκατε μαζί για μια στιγμή αλλά σαν κατσαρόλα με καπάκι που δεν ταιριάζουν.
Ενώ δυο ψυχές που ο Θεός έφτιαξε μαζί, είναι απόλυτα φτιαγμένες η μια για την άλλη, τίποτα δεν μπορεί να τις χωρίσει και δεν φοβούνται καθόλου πως θα χωρίσουν.
Ενώ σ΄ ένα ζευγάρι ο ένας ή ο άλλος φοβάται πως μπορεί κάποιος τρίτος να γοητεύσει τον σύντροφο του (και πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει κάτι τέτοιο) κι αυτό γιατί αυτός ο σύντροφος δεν είναι ο αληθινός πολυαγαπημένος, δεν είναι η αδελφή ψυχή. Μια γυναίκα αγαπάει έναν άντρα αλλά αυτός φεύγει με μιαν άλλη,ένας άντρας αγαπάει μια γυναίκα αλλά αυτή τον εγκαταλείπει…
Όμως, οι αδελφές ψυχές αναγνωρίζουν η μια την άλλη μ΄ απόλυτη σιγουριά και δεν μπορούν να χωρίσουν.
Ο άνθρωπος συναντά την αδελφή ψυχή του δώδεκα φορές στη διάρκεια των γήινων ενσαρκώσεων του. Αλλά, αυτό που πιο συχνά συμβαίνει, αυτή η συνάντηση προκαλεί το θάνατο γιατί οι συνθήκες της ύπαρξης αντιτίθενται στην πραγμάτωση μιας αγάπης τόσο τέλειας, τόσο απόλυτης.
Το έργο του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέττα, αφορά αυτό ακριβώς το θέμα, της συνάντησης δύο αδελφών ψυχών. Θα’ ρθει μια μέρα όπου οι αδελφές ψυχές θα φέρνουν στον κόσμο παιδιά αλλά η μέθοδος τους θα’ ναι πολύ διαφορετική από τη σημερινή: θα τυλίγονται με φως θα προβάλλουν την αγάπη τους η μια στην άλλη και από μια τέτοια ατμόσφαιρα θα γεννιούνται ρεύματα δυνάμεων που θα τις τυλίγουν και τις δυο μαζί.
…Τώρα, δείτε, μην με παρερμηνεύετε: όχι επειδή μάθατε ότι ο σύντροφος σας σίγουρα δεν είναι η αδελφή ψυχή σας να νομίσετε πως πρέπει να τον ξεφορτωθείτε.
Αντίθετα, πρέπει να σκεφτείτε ότι είσαστε σαν τους συνεταίρους που πρέπει να δουλέψουν μαζί και ότι είναι απαραίτητο να ζείτε αρμονικά μέχρι την ημέρα που θα πρέπει να χωρίσετε.
Απόσπασμα από την διδασκαλία του Πέταρ Ντενώφ