Με τον έρωτα επιβεβαιώνουμε το εγώ…
Επειδή το εγώ δεν είναι ολοκληρωμένη δομή, στη ρευστότητα του απαιτεί το περίγραμμα που παρέχεται από την παρουσία του αλλού. Υπάρχουμε πραγματικά παρά μονό από τη στιγμή που μας βλέπει και κάποιος άλλος, δε μπορούμε να μιλήσουμε σωστά παρά μονό όταν βρεθεί κάποιος που κατανοεί τι λεμέ.
Στην ουσία δεν είμαστε ολοκληρωτικά ζωντανοί χωρίς κάποιον να μας αγαπάει.
Με τον έρωτα επιβεβαιώνουμε το εγώ. Γι’ αυτό και ο σύντροφος μας είναι κάτι σαν αυτόπτης μαρτυράς στην πορεία της ζώνης μας.
Όταν ο σύντροφος μας, μαθαίνει τις προτιμήσεις, τις συνήθειες, τις μηχανικές μας αντιδράσεις επειδή είναι ερωτευμένος και ως εκ τούτου, ενδιαφέρεται για μας, δρα σαν το γάντι που δείχνει το περίγραμμα του χεριού.
Η παρουσία του αλλού κινητοποιεί μια διαδικασία ωρίμανσης καθώς μας τροφοδοτεί με τις διορατικές παρατηρήσεις του φτάνει να είμαστε δεκτικοί σε αυτές.
Αν με τον έρωτα βλέπουμε το είδωλο μας, τότε η μοναξιά είναι σαν να μας στερείται η χρήση καθρέπτη. Ό,τι πρόβλημα κι αν έχουμε, ο καθρέπτης μας παρέχει αν μη τι άλλο μια αίσθηση εαυτού. Γι αυτό και οι άλλοι λειτουργούν ως καθρέπτες όπως λεμέ, και μας είναι απαραίτητοι. Γιατί μας προσφέρουν κάτι που αδυνατούμε να συλλάβουμε μονοί μας, την απροσδιόριστη αίσθηση των ορίων μας, μια αίσθηση του χαρακτήρα μας. Ο σύντροφος μας, (αυτός ο καθρέπτης μας μεταφορικά) ψάχνει να βρει την εικόνα μας, διερευνά, προσπαθεί να συλλάβει τις διαστάσεις μας, το σύνθετο χαρακτήρα μας.
Το επικίνδυνο στην επιβεβαίωση του εγώ είναι ότι αφού χρειαζόμαστε τους άλλους για να κατοχυρώνεται η ύπαρξη μας, επαφιέμεθα στη διακριτική τους ευχέρεια να σχηματίζουν ακριβή εικόνα για μας. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που το προσφιλές πρόσωπο προβεί σε θλιβερές παρερμηνείες;
Εφόσον οι καθρέπτες είναι άνθρωποι, άρα μπορεί να μας στρεβλώνουν ποτέ προς το καλύτερο και ποτέ προς το χειρότερο.
Κάθε άνθρωπος μας επιστρέφει μια διαφορετική αίσθηση του εαυτού μας, γιατί μαζί του γινόμαστε κατά τι αυτό που εκείνος πιστεύει ότι είμαστε. Θα μπορούσε ο εαυτός μας να παρομοιάσει με αμοιβάδα που έχει ελαστικά τοιχώματα και άρα προσαρμόζεται στο περιβάλλον της. Εκείνο που της λείπει δεν είναι οι διαστάσεις αλλά το προσδιορισμένο σχήμα. Ένας φαιδρός άνθρωπος θα με κάνει να δείξω τη φαιδρή μου πλευρά, ο σοβαρός τη σοβαρή και πάει λέγοντας.
Έτσι κανένα βλέμμα δε μπορεί να συλλάβει ολόκληρο το εγώ μας. Πάντα αφήνει κάτι απέξω, άλλοτε μοιραία, άλλοτε όχι. Ερμηνεύουμε τους άλλους πολλές φορές μέσω των προηγουμένων εντυπώσεων μας για την ανθρώπινη φύση η όσα έχουμε καταλήξει να περιμένουμε από τους άλλους, τα λεγόμενα στάνταρντς. Κι έτσι υπάρχουν περιοχές στο χαρακτήρα του αλλού που κόβουμε δρόμο, που απλουστεύουμε. Γιατί δεν έχουμε τη διάθεση ή την ωριμότητα να κατανοήσουμε.
Κι έτσι συνοψίζουμε. Μπορούμε να μετέχουμε μονό στην ζωή του αλλού έξωθεν, και συνεπώς εικάζουμε την εσωτερικότητα του. Αλίμονο αν μετείχαμε σε αυτήν, θα ήταν η απόλυτη καταπάτηση του εγώ.
Δε ζητάμε έναν έρωτα που θα μας συνοψίζει με 4-5 χαρακτηριστικά, επειδή μας πνίγουν οι ετικέτες και οι χαρακτηρισμοί και δε θέλουμε να μας βάζουν σε ένα καλούπι. Η ερωτική σχέση υπάρχει, όσο μας δίνεται αρκετός χώρος για να εκτεινόμαστε κατά πώς απαιτεί η εσωτερική μας ρευστότητα.
– από το βιβλίο του Αλαίν ντε Μποτόν “Μικρή φιλοσοφία του έρωτα”
