Τα αινίγματα της Σελήνης είναι πολλά!
Δέκα λόγοι για τους οποίους η Σελήνη είναι τεχνητός δορυφόρος
Με μια προσεκτική ερευνητική ματιά, μοιάζει σαν όλα τα περίεργα
φαινόμενα του κόσμου, να έχουν συγκεντρωθεί στο φυσικό (;) μας δορυφόρο.
Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω συνοπτικά και όσο πιο περιεκτικά γίνεται για
να μην κουράσω, κάποια μόνο, απ’ τα παράδοξα στοιχεία, τα οποία
λαμβάνουν χώρα στη Σελήνη. Σκοπός του ταξιδιού μας; Αυτό καθ’ αυτό το
ταξίδι! Θέτοντας κίνητρα για περαιτέρω έρευνα και προβληματισμό.
1) Και πρώτα – πρώτα, η Σελήνη μας δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεται εκεί
που βρίσκεται. Ο Ισαάκ Ασίμωφ, ο μεγάλος αυτός αστρονόμος και
συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας του προηγούμενου αιώνα, υπολόγισε,
ότι η ελκτική δύναμη, που ασκεί ο Ήλιος πάνω στη Σελήνη είναι διπλάσια
από αυτήν, που της ασκεί η Γη, σύμφωνα με τον Νόμο της Παγκόσμιας
Έλξης, πράγμα που σημαίνει ότι ο Ήλιος, φυσιολογικά, θα έπρεπε να είχε
αποσπάσει τη Σελήνη από τη Γη. Φαίνεται όμως, ότι κάτι την κρατάει
καρφωμένη στη θέση της. Γι’ αυτό και ο Ασίμωφ, κατέληξε στο συμπέρασμα,
ότι η Σελήνη δεν είναι φυσιολογικός δορυφόρος της Γης.
2) Η Σελήνη έχει βρεθεί πολύ μακριά απ’ τη Γη. Οι αποστάσεις, με βάση
τις οποίες ένας δορυφόρος περιστρέφεται γύρω από έναν πρωτεύοντα
πλανήτη, έχουν να κάνουν και με την απόσταση ασφαλείας, που κρατάει ο
δορυφόρος από τον πλανήτη για να μην καταστραφεί από τις παλιρροιακές
δυνάμεις, οι οποίες αναπτύσσονται εξ’ αιτίας της βαρυτικής έλξης, που
ασκείται μεταξύ των σωμάτων. Η απόσταση αυτή είναι γνωστή σαν «όριο του
Ρος». Το όριο του Ρος για τo δίδυμο Γη-Σελήνη είναι 18.261 χιλιόμετρα.
Αν η Σελήνη πλησιάσει ή περάσει αυτή την απόσταση, θα διαλυθεί από τις
παλιρροιακές δυνάμεις της Γης. Η Σελήνη όμως, βρίσκεται σε μέση
απόσταση…384.000 χιλιόμετρα από τη Γη, δηλαδή 21 φορές μακριά από
το όριο του Ρος της Γης, (!) όταν οι πλησιέστεροι δορυφόροι των άλλων
πλανητών βρίσκονται 1,5 φορά μακριά από το όριο του Ρος του κάθε πλανήτη.
3) Η Σελήνη είναι επίσης ο μοναδικός δορυφόρος του ηλιακού μας
συστήματος, ο οποίος περιστρέφεται σχεδόν στο επίπεδο της εκλειπτικής
(κλίση 5 μοίρες), όταν όλοι οι υπόλοιποι δορυφόροι περιστρέφονται γύρω
από το ισημερινό επίπεδο κάθε πλανήτη. Έχει βρεθεί δηλαδή σε τέτοιο
σημείο, ούτως ώστε τα τρία σώματα Ήλιος, Γη και Σελήνη να βρίσκονται στο
ίδιο επίπεδο! Εξ’ αιτίας αυτής της μοναδικότητας, το σύστημα Γης-Σελήνης
θεωρείται σαν «διπλό σύστημα πλανητών». Με άλλα λόγια, η Σελήνη είναι
δορυφόρος και πλανήτης ταυτόχρονα!
Εντελώς «συμπτωματικά», η φαινόμενη διάμετρος της Σελήνης είναι ίση με
τη φαινόμενη διάμετρο του Ηλίου. Συγκεκριμένα, η φαινόμενη διάμετρος της
Σελήνης από τη Γη είναι: Τόξο εφαπτομένης διαμέτρου/απόσταση, δηλαδή
*Arc**tan (3476/ 384000) = 0,52°. Ομοίως, η φαινόμενη διάμετρος του
Ήλιου είναι: *Arc**tan (1375000/ 149900000) = 0,52°. Δηλαδή οι δυο
δίσκοι φαίνονται ακριβώς ίσοι για τον παρατηρητή από τη Γη! Αυτό έχει
ως συνέπεια να δημιουργείται το καταπληκτικό φαινόμενο των ολικών
ηλιακών εκλείψεων!
Ένα από τα πλέον μείζονα μυστήρια της συμπεριφοράς της Σελήνης είναι,
ότι ο δορυφόρος μας ακολουθεί μιαν αμιγώς κυκλική τροχιά, μοναδική σε
ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα! Εάν η Σελήνη είχε δεσμευτεί από την έλξη
της Γης τότε θα είχε υιοθετήσει μιαν επιμήκη, ελλειψοειδή τροχιά, όπως
οι δορυφόροι άλλων πλανητών. Επιπλέον, στρέφει πάντοτε την ίδια πλευρά
της προς τη Γη, εμφανίζει δηλαδή σύγχρονη τροχιά. Η Σελήνη κατά
συνέπεια, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της σε ίσο χρόνο, στον οποίο
περιφέρεται και γύρω από τη Γη. Σε ακριβώς 29,53 ημέρες!
Κατ’ αντιπαραβολή, φανταστείτε έναν παρατηρητή, ο οποίος κάθεται στο
κέντρο ενός τραπεζιού ενώ κάποιος άλλος γυρίζει γύρω-γύρω απ’ το
τραπέζι, κατά τέτοιον τρόπο, ούτως ώστε αυτός που κάθεται στο τραπέζι να
βλέπει πάντοτε το ανφάς του προσώπου αυτού, που περιστρέφεται γύρω του.
Αυτή η συγκεκριμένη τροχιά δίνει αρκετά πλεονεκτήματα σε κάποιον που θα
αποφάσιζε να…κρυφτεί (λέμε τώρα ) στη Σελήνη!
Η θεατή πλευρά αποτελεί φυσική ασπίδα της αθέατης πλευράς της Σελήνης
στις εκπομπές ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Όταν οι αποστολές
Απόλλων, βρίσκονταν σε τροχιά γύρω απ’ τη Σελήνη και περνούσαν πίσω
απ’ την αθέατη πλευρά, στο Χιούστον σήμαινε συναγερμός! Η επαφή με το
διαστημόπλοιο χάνονταν για αρκετά λεπτά, οι επικοινωνίες διεκόπτονταν
τελείως και στη Γη είχαν…μαύρα μεσάνυχτα για την κατάσταση αλλά και
την…ύπαρξη του διαστημοπλοίου. Συνεπώς, με αυτόν τον τρόπο η αθέατη
πλευρά προστατεύεται από μια φυσική ασπίδα.
Η Σελήνη είναι κομματάκι…μεγάλη για να αποτελεί φυσικό δορυφόρο της
Γης! Μεγάλη, όσο κανείς άλλος δορυφόρος του ηλιακού μας συστήματος σε
σχέση με τον πρωτεύοντα πλανήτη του. Με διάμετρο 3.476
χιλιόμετρα φαντάζει πολύ μεγάλη μπροστά στα 12.756 χλμ της Γης (έχει
αναλογία διαμέτρων με τη Γη 1:4), όταν οι μεγάλοι δορυφόροι Γανυμήδης
του Δία και Τιτάνας του Κρόνου έχουν αντίστοιχα αναλογία διαμέτρων
1:30 και 1:27.
Σχετικά τώρα με την ηλικία της Σελήνης… Χμμ.. Πάνω από το 99% των
σεληνιακών βράχων που εξετάστηκαν κάτω από ανάλυση, προσδιορίσθηκε, ότι
είναι αρχαιότεροι από το 90% των πιο αρχαίων βράχων που βρέθηκαν στη Γη.
Ορισμένα δείγματα μάλιστα, σύμφωνα με την άποψη αρκετών επιστημόνων,
είναι πιο παλιά και απ’ τον Ήλιο! Και σημειώστε, ότι οι Σεληνιακές
θάλασσες, απ’ όπου προήλθαν τα περισσότερα δείγματα είναι νεότεροι
σχηματισμοί της Σελήνης!
Σαφώς λοιπόν, η παρούσα ηλικιακή ανακολουθία
μεταξύ Γης και Σελήνης, όπου αποδεδειγμένα πλέον η δεύτερη δείχνει να
προϋπάρχει της πρώτης, καταρρίπτει και την επικρατούσα θεωρία
σχηματισμού της Σελήνης από τη σύγκρουση ενός πλανητοειδούς με τη Γη.
Αν και προσωπικά δεν είμαι λάτρης των θεωριών περί κούφιας Γης και
κούφιων πλανητών εν γένει, μιας και εμφανίζουν τρομερές αδυναμίες
κυρίως από πλευράς Μηχανικής Φυσικής, (η επίδραση της βαρύτητας θα
έκανε τον φλοιό του εκάστοτε πλανήτη να κατέρρεε ως…χάρτινος πύργος)
πιστεύω όμως, πως θα πρέπει επιτέλους η NASA να βγει και να εξηγήσει
για ποιόν λόγο η Σελήνη αντηχούσε σαν….καμπάνα στα επαναλαμβανόμενα
πειράματα των αποστολών Απόλλων 12,14,15,16 και 17, όπου οι αστροναύτες
πέταξαν από ορισμένο ύψος εξοπλισμό, που προσέκρουσε στην επιφάνεια του
φεγγαριού και δημιούργησε δονήσεις, οι οποίες διαρκούσαν κάθε φορά για
πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (άνω της μιας ώρας). Τα σεισμικά κύματα,
που δημιουργήθησαν, ενεφάνισαν συμπεριφορά (ταχύτητα 9,5 km/sec σε
βάθος 32 km) ανάλογη της κινήσεώς τους μέσα από υλικό με πολύ καλή
αγωγιμότητα, όπως τα μέταλλα! Επίσης, περιμένω…εδώ και χρόνια απ’ τη
NASA να δώσει μιαν εξήγηση για *τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι
αστροναύτες στο να τρυπήσουν την επιφάνεια της Σελήνης…
4) Παρατηρώντας τη γεωλογία ή καλύτερα τη γεωμορφολογία του φεγγαριού,
θα διαπιστώσει κανείς, ότι παρουσιάζεται σαν κάτι να του…γύρισε τα
μέσα έξω. Σαν γάντι. Τα βαρύτερα υλικά, τα οποία θα έπρεπε κανονικά να
βρίσκονταν στον πυρήνα, όπως είναι για παράδειγμα τα λιωμένα μέταλλα,
ενυπάρχουν στη επιφάνειά του, στις Σεληνιακές θάλασσες, κάτω απ’ τη
σκόνη. Γιατί όμως και η αθέατη όψη της Σελήνης δεν εμφανίζει θάλασσες
αλλά μόνο βουνά και κρατήρες;
5) Τι είναι αλήθεια όλες αυτές οι περίεργες κατασκευές, σχήματα και
απεικονίσεις, οι οποίες έχουν φωτογραφηθεί τόσο απ’ τις διαστημικές
αποστολές της NASA, όσο και από αστρονόμους εδώ στη Γη αλλά και από
ιδιώτες ερασιτέχνες αστρονόμους και παριστάνουν αρμονικά γεωμετρικά
σχήματα, όπως ο τριγωνικός κρατήρας Ουκέρτ, ο πενταγωνικός Πρόκλος,
ο εξαγωνικός Πυθαγόρας και τόσοι άλλοι και τέλος δομές, οι οποίες να
θυμίζουν τεχνουργήματα κάποιου πολιτισμού, όπως σήραγγες, γέφυρες και
τείχη;
Επίσης,πασίγνωστα είναι τα λεγόμενα Transient Lunar Phenomena ή TLP’s, τα
οποία περιλαμβάνουν λάμψεις, αντανακλάσεις και ανεξήγητες αλλαγές στο
χρώμα ή στο σχήμα, που συμβαίνουν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης.
Γνωρίζετε, ότι αρκετά από τα χιλιάδες TLP’s, τα οποία έχουν παρατηρηθεί
στην Σελήνη σχετίζονται με εκπομπές αερίων από κοιλότητες (το τονίζω
κοιλότητες) στο εσωτερικό της; Iδίως στους κρατήρες Αρίσταρχο
και Κέπλερ, τα διετή δεδομένα, που συνέλεξε o φασματογράφος του
διαστημικού σκάφους Lunar Prospector είναι ενδεικτικά αυτής της
δραστηριότητας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς γίνεται η NASA να συνεχίζει να
θεωρεί γεωλογικά νεκρή τη Σελήνη, όταν εκπέμπει φυσικό αέριο από το
εσωτερικό της…
Όπως όμως για όλα – ή σχεδόν για όλα – τα προβλήματα, η λύση τους
φαίνεται να υπάρχει – πού αλλού – στα αρχαία Ελληνικά κείμενα. Οι
μεγάλες μορφές της Ελληνικής αρχαιότητας γνώριζαν την αλήθεια για τον
δορυφόρο μας, όπως γνώριζαν και πολλές άλλες αλήθειες. Οι Ορφικοί
ύμνοι εμπεριέχουν θαυμαστές πληροφορίες για όλα τα επιστημονικά θέματα
και ιδιαίτερα για την αστρονομία. Θέλετε να μάθετε τί αναφέρει ο
Ορφεύς για την Σελήνη; Πως έχει «βουνά, πολιτείες και σπίτια…!»
Τί άλλο είπε ο Ορφέας; Πως «η Σελήνη έχει στέρεο έδαφος και θεϊκούς
κατοίκους!» Και αυτά, τα αναμετέδωσαν με την σειρά τους ο Πλούταρχος,
ο Διογένης Λαέρτιος αλλά και άλλοι Έλληνες σοφοί.
Η φλόγα της σοφίας όμως δεν έσβησε ποτέ από την χώρα μας. Ο θρύλος της
σύγχρονης Ελληνικής αστρονομίας Κωνσταντίνος Χασάπης ενέδωσε στον
πειρασμό να αναλύσει τους Ορφικούς ύμνους κάτω απ’ το φως των σημερινών
γνώσεων. Απέδειξε λοιπόν, ότι ο Ορφέας ήξερε να υπολογίζει τις
εκλείψεις, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Εγνώριζε επίσης, πως η
εναλλαγή των εποχών οφείλεται στην κλίση του άξονα περιστροφής της Γης
και της κινήσεώς της γύρω απ’ τον Ήλιο. Οι παραπάνω όμως γνώσεις θα ήταν
αδιανόητες εάν ο αρχαίος μας αστρονόμος αγνοούσε το πραγματικό σχήμα της
Γης καθώς και την κίνησή της γύρω απ’ τον εαυτό της και γύρω απ’ τον
Ήλιο, πράγμα που δεν συνέβαινε σύμφωνα με την άποψη του σύγχρονου Έλληνα
αστρονόμου.
Με βάση την ανάλυση του δρος Χασάπη κατά την διδακτορική διατριβή, που είχε
τίτλο «Οι Ορφικοί Ύμνοι και η Αστρονομία κατά την Β’ χιλιετηρίδα
Π.Χ.», οι Έλληνες ήδη στην δεύτερη προΧριστιανική χιλιετηρίδα είχαν
συλλάβει την ηλιοκεντρική ιδέα ενώ χρησιμοποιούσαν σεληνιακό ημερολόγιο
με δώδεκα μήνες. Εγνώριζαν όλες τις φάσεις της Σελήνης, τις κινήσεις των
πλανητών και τον νόμο της Παγκόσμιας Έλξης των σωμάτων!*
Ο μέγας μύστης Πυθαγόρας βασιζόμενος στις πληροφορίες του Ορφέα
αναφέρει σχετικά με τη Σελήνη, ότι «κατοικείται από θεϊκά όντα, όμοια
με τους κατοίκους της Γης. Στην Σελήνη υπάρχουν όλα όσα βλέπουμε στη Γη
με την μόνη διαφορά, ότι οι σεληνιακές μέρες είναι δεκαπέντε φορές
μεγαλύτερες από τις δικές μας!». Η παραπάνω αποκάλυψη προκαλεί μεγάλη
έκπληξη κυρίως για τον τρόπο με τον οποίον οι πρόγονοί μας ήταν σε θέση
να γνωρίζουν, ότι η Σεληνιακή ημέρα διαρκεί δύο εβδομάδες.
Αυτό,που παραμένει γνωστό, είναι πως ο μεγάλος Πυθαγόρας έμεινε περισσότερο
από είκοσι χρόνια στην Αίγυπτο, όπου ίσως εξ’ αιτίας της μορφολογίας
του εδάφους της, το μυημένο ιερατείο διετηρούσε πανάρχαιες γνώσεις, τις
οποίες και ενεφάνιζε ως διδασκαλίες «θεών». Και βέβαια, ο νους μας
πηγαίνει αμέσως στον διάλογο μεταξύ του Αιγύπτιου ιερέα της Σαϊδος και
του Σόλωνος, όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε την Αίγυπτο. Διάλογο, τον
οποίον διασώζει ο Πλάτων στον «Τίμαιό» του και φέρει τον ιερέα να
λέγει στον Σόλωνα πως: «εσείς οι Έλληνες μοιάζετε σαν να είστε για
πάντα παιδιά. Διότι απ’ τις πολλές καταστροφές είτε από πλημμύρες είτε
από άλλα αίτια, που συνέβησαν στην πατρίδα σας, έχετε χάσει την ροή της
γνώσης, η οποία όμως υπάρχει ατόφια και φυλάσσεται εδώ από καταβολής
κόσμου».
«Προσέλληνοι Ηρόδοτος τους Αρκάδας ούτω λέγει, τουτέστιν αρχαίους προ
της Σελήνης» γράφει το λεξικό του Σουίδα. Υπήρξαν δηλαδή οι Αρκάδες
πριν απ’ την εμφάνιση της Σελήνης στον ουρανό! Το ίδιο αναφέρει και ο
Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά του αλλά και ο Παυσανίας στα
Αρκαδικά του. Παρόμοιες αναφορές έχουμε από τον Πλούταρχο, τον
Οβίδιο, τον Ιππόλυτο και τον Λουκιανό ενώ ο Δημόκριτος και ο
Αναξαγόρας δίδασκαν ότι υπήρχε μιά εποχή όπου η Γη ήταν χωρίς φεγγάρι.
Θα καταλήξω στον Νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πρόκλο, ο οποίος λέγει:
«Μήσαντο δ’ άλλην γαίαν απείρατον, ην τε σελήνην αθάνατοι κλήζουσιν,
επιχθόνιοι δε τε μήνην, η πολλ’ ούρε έχει, πολλ’ άστεα πολλά μέλαθρα».
Δηλαδή: «Μελέτησαν μιαν άλλην Γη, άγνωστη, την οποίαν οι αθάνατοι
ονομάζουν Σελήνη, οι δε κάτοικοι της Γης Μήνην και η οποία έχει πολλά
όρη, πολλές πόλεις, πολλά μέγαρα.
Από την πανάρχαια λέξη Μήνην, φαίνεται να προέρχεται και η λέξη μήνας,
ο οποίος και διαρκεί περίπου όσο μια περιφορά της Σελήνης γύρω από τη
Γη, τα…έμμηνα των γυναικών, που συγχρονίζονται με την περίοδο
περιφοράς της Σελήνης γύρω απ’ τη Γη, όπως επίσης και οι Αγγλικές λέξεις
moon και month!
Υπάρχουν αρκετά καλά βιβλία για κάποιον, που θέλει να ψάξει, με
αναρίθμητα στοιχεία για το όλο ζήτημα, τα οποία βεβαίως αντιτίθενται στο
λεγόμενο «ακαδημαϊκό …ιερατείο» που θέλει κάθε εξαγγελία της NASA
νομοτέλεια! Ενδεικτικά αναφέρω την «Εξωγήινη Αρχαιολογία» του
*Γεωργίου Κασιμάτη, «Τα μυστικά της Σελήνης» του Don Wilson και
το «Το μυστήριο της Σελήνης» του *Σωτήρη Σοφιά.
Για όποιον σπεύσει να κατηγορήσει τον Don Wilson ως…παραμυθά, έχω να
του πω, ότι το μόνο που έκανε ήταν να αναμασήσει την θεωρία δύο Ρώσων
αστροφυσικών, του Μιχαήλ Βάζιν και του Αλεξάντερ Στσερμπάκωφ, οι
οποίοι σε ένα άρθρο τους, που δημοσιεύθηκε σε επίσημο κυβερνητικό έντυπο
τον Ιούλιο του 1970 αλλά και σε συμπληρωματική επιστημονική μελέτη το
1976, υπεστήριξαν πως η Σελήνη είναι ένας τεχνητά μετασκευασμένος
πλανητοειδής, κούφιος στο εσωτερικό του και δεν αποκλείεται να αποτελεί
στην πραγματικότητα ένα διαστημόπλοιο, κατασκευασμένο από λογικά όντα
κάποιου μακρινού ηλιακού συστήματος, τα οποία και απεφάσισαν να
αναχωρήσουν μαζί με τον…πλανήτη, όταν διεπίστωσαν πως οι συνθήκες στην
διαστημική γειτονιά τους ήταν τέτοιες, που θα έθεταν σε κίνδυνο την
επιβίωσή τους. Μετά από ένα πολύ μεγάλο ταξίδι, κατά τη διάρκεια του
οποίου το φυσικό αυτό διαστημόπλοιο άντεξε όλες τις συγκρούσεις με τους
μετεωρίτες και τους αστεροειδείς, με τους οποίους ήρθε σε επαφή,
προσήρθε στο ηλιακό μας σύστημα, «παρκάροντας» στο συγκεκριμένο σημείο
λίγο έξω απ’ τη Γη και υιοθετώντας κυκλική τροχιά γύρω απ’ τον πλανήτη μας!
Η εν λόγω «τρελή» εκ πρώτης όψεως θεωρία, περιγράφει το πώς ακριβώς
έλαβε χώρα αυτή η τεχνολογική επεξεργασία, σύμφωνα με την οποίαν
«άδειασε» το εσωτερικό του πλανητοειδούς από την λάβα και τα βαρέα
μέταλλα, που αντλήθησαν απ’ τον πυρήνα, όχι μόνο για να δημιουργηθεί ο
κατάλληλος κατοικήσιμος χώρος αλλά παράλληλα για να ενισχυθεί η
εξωτερική επιφάνεια, ούτως ώστε να αντέχει στις προσκρούσεις των
μετεωριτών. Οι δυό επιστήμονες γράφουν: «Οι λεγόμενες σεληνιακές
θάλασσες δεν είναι τίποτε άλλο από ενισχύσεις του εξωτερικού φλοιού, που
κατεσκευάσθησαν χάρη στην άντληση της λάβας απ’ τον πυρήνα. Οι θάλασσες
αυτές δεν είναι τίποτε περισσότερο από εκρήξεις των δοκών αντιστήριξης,
που ενίσχυσαν τα αδύνατα σημεία του φλοιού».
Βεβαίως, η παραπάνω θεωρία των δύο Ρώσων βασίζεται σε πληθώρα δεδομένων
και επιστημονικών ενδείξεων, που ενυπάρχουν στον δορυφόρο μας, για τις
οποίες, όπως είπα και πριν, η NASA δεν έχει δώσει ακόμη πειστικές
εξηγήσεις. Το σημαντικότερο όμως με αυτή τη θεωρία είναι, ότι
*εμφανίζεται απόλυτα συμβατή με όλα τα τα περίεργα και ανεξήγητα
φαινόμενα, που παρατηρούνται στον δορυφόρο μας, μερικά μόνο απ’ τα
οποία σας ανέφερα παραπάνω. Όλα μοιάζουν να δένουν μεταξύ τους…
Με βάση τα στοιχεία, τα οποία προσέφεραν οι διαστημικές αποστολές, οι
παλαιότερες θεωρίες για τη Σελήνη τινάχτηκαν στον αέρα. Αντιθέτως, όλα
τα νέα στοιχεία συνηγορούν, ότι η Σελήνη δεν αποτελεί – στο σύνολό της
τουλάχιστον – ένα φυσιολογικό ουράνιο σώμα.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνω, ότι εάν επιχειρήσουμε να εξετάσουμε με
σοβαρή ερευνητική ματιά την παραπάνω θεωρία του διαστημοπλοίου, δεν θα
πρέπει σε καμία περίπτωση να την μελετήσουμε αποσπασματικά δυιλίζοντάς
την με επιστημονική προσέγγιση μόνο μέσα απ’ τον χώρο της αστροφυσικής
αλλά να την εντάξουμε σε μιαν ολιστική θεώρηση, στην οποία θα
εμπεριέχεται το σύνολο της Συμπαντικής γνώσης, που έχει γίνει έως τώρα
κατανοητή απ’ τον ανθρώπινο νου. Αυτού του είδους η προσέγγιση, η οποία
κάπου αγγίζει τα όρια και της φιλοσοφίας, μας θέτει κάποια αμείλικτα
ερωτήματα.
Για να μπορέσουν για παράδειγμα, κάποιες οντότητες να επιταχύνουν ένα
τέτοιο ουράνιο σώμα με ένα 20% της ταχύτητας του φωτός, (ακόμα και με
10%) θέτωντάς το σε ταχύτητα δίνης (ένα σώμα διαμέτρου σχεδόν
τρεισήμισι χιλιάδων χλμ. και ανάλογης μάζας, όπως η Σελήνη) και
ταξιδεύοντας με αυτήν την ταχύτητα για εκατοντάδες, χιλιάδες, ίσως και
εκατομμύρια χρόνια, αυτό σημαίνει, ότι τα επίπεδα της ενέργειας, που
χρησιμοποίησαν θα ήταν πρακτικώς ανεξάντλητα. Γιατί λοιπόν, από τη
στιγμή που διαθέτεις άφθονη ενέργεια, να μπεις στον κόπο να κάνεις όλο
αυτό το εγχείρημα και να μην επιχειρήσεις να κατασκευάσεις
σκουλικότρυπες ας πούμε, (όπου έχει αποδειχτεί μαθηματικά, ότι μπορούν
να κατασκευαστούν εάν δαπανήσεις την αντίστοιχη ενέργεια) και να
στείλεις, όπου εσύ θέλεις, σύντομα και με ασφάλεια τους κατοίκους σου;
Τα ρομπότ σου θα συλλέξουν από τους αεριώδεις πλανήτες τον άνθρακα και
θα δημιουργήσουν νέες, τεράστιες πολιτείες, οπουδήποτε! Με σωστή
τεχνογνωσία, εξελιγμένη τεχνολογία και το επαρκές ενεργειακό δυναμικό,
φαντάζουν πιο εύκολα αξιοποιήσιμες άλλες λύσεις, έστω και εάν πρόκειται
να καταστραφεί ο ίδιος ο πλανήτης.
Να μην λησμονούμε όμως, ότι το παραπάνω ερώτημα το έθεσε η δική μου
λογική. Η ανθρώπινη. Η οποία δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με την
λογική και τον τρόπο σκέψης άλλων όντων, ξένων προς το ανθρώπινο είδος…
Σαν Βιολόγος, δεν θα μπορούσα να μην επισημάνω μια αρκετά σημαντική
αδυναμία, που εμφανίζει η θεωρία των Βαζίν και Στσερμπάκωφ. Γνωρίζουμε,
πως όλα τα έμβια πλάσματα αυτού του πλανήτη (και όχι μόνο τα θηλυκά
των ανθρώπων) χρησιμοποιούν την άμπωτη και την παλίρροια και φυσικά
τους κύκλους της Σελήνης για να ρυθμίσουν τους κύκλους αναπαραγωγής
τους, με αποτέλεσμα να προσαρμόζουν την συμεριφορά τους σύμφωνα με τον
δορυφόρο μας. Αυτό συμβαίνει και στα σφουγγάρια αλλά και σε ένα
σημαντικό ποσοστό από τα φυτά. Κάποια απ’ αυτά τα χιλιάδες είδη, που
χρησιμοποιούν την Σελήνη για να πολλαπλασιαστούν εμφανίζουν χρονική
διάρκεια εξέλιξης 300 εκατομμύρια έτη. Τίθεται κατά συνέπεια το ερώτημα:
Πότε ακριβώς τοποθετήθηκε η Σελήνη σ’ αυτήν την ακριβή θέση με αυτήν
την τροχιά;
Η επιστημονική λογική υπαγορεύει να βρίσκεται εκεί πάνω από 500.000.000
χρόνια δηλαδή κοντά στην προκάμβρια περίοδο. Αυτό όμως έρχεται σε
αντίθεση με τις αρχαίες γραφές των Ελλήνων, οι οποίοι όπως είδαμε
αφήνουν να εννοηθεί πως ο δορυφόρος μας έχει αφιχθεί λίγο πριν το 15.000
π. Χ. Θεωρητικά, αυτή η άφιξη θα μπορούσε να ταυτίζεται με *τον
κατακλυσμό του Ωγύγου ή του Δευκαλίωνα ή με την καταστροφή της
Ατλαντίδας, όπου η βαρυτική έλξη της Σελήνης ακόμα και στο σημείο, στο
οποίο βρίσκεται (21 φορές πίσω απ’ το όριο του Ρος) θα προκαλούσε
τεράστιες καταστροφές, ηφαιστειακές εκρήξεις, σεισμούς και ίσως και
καταβυθίσεις ηπείρων.
Η καταστροφή μάλιστα της Ατλαντίδος συνδέεται από πολλούς ερευνητές με την
αλλαγή της φοράς του Ρεύματος του Κόλπου, (Gulf Stream) το οποίο
ερχόμενο σε επαφή με τις ακτές της Βόρειας Ευρώπης, αύξησε την
θερμοκρασία της και κατέστησε συμβατή τη ζωή και τον εποικισμό φυλών
στην Β.Δ. Ευρώπη και την Σκανδιναυία, οι οποίες έως το 15.000 π.Χ.
ίσως και λίγο πιο σύγχρονα, βρίσκονταν σε εποχή παγετώνων. Η Βιολογία
δεν αποκλείει την αλλαγή των κύκλων αναπαραγωγής των ειδών σε σχέση με
κάποιο περιβαλλοντικό ερέθισμα. Η μεταβατική αυτή περίοδος όμως θα είναι
δύσκολη και αρκετά χρονοβόρα…
Καλύτερα όμως να σταματήσω την ανάλυση της θεωρίας του διαστημοπλοίου
μιας και δεν είναι αυτός ο σκοπός της συγγραφής του παρόντος άρθρου.
Βεβαίως, εάν αποδειχτεί τελικά, πως η Σελήνη αποτελεί διαστημόπλοιο τότε
αυτόματα επιλύεται και το τεράστιο πρόβλημα της ταυτότητας των UFO
(καθώς και η προέλευσή τους) τα οποία δεν αποτελούν μόνο φαινόμενο της
εποχής μας αλλά μια μόνιμη παρουσία καθ’ όλη την εξέλιξη της ανθρώπινης
ιστορίας. Και αυτό διότι το παράδοξο των τόσο συχνών εμφανίσεων σχεδόν
μας απαγορεύει να αποδεχτούμε, ότι τα UFO προέρχονται από μακρινούς
πλανήτες, οι οποίοι απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός απ’ την γη μας. (Εκτός
και αν μπορούν κατά βούληση να «χρησιμοποιούν» το λεγόμενο χωροχρονικό
συνεχές ή ιδιότητες άλλων διαστάσεων για τα ταξίδια τους).
Στην φιλοσοφία υπάρχει ο περίφημος κανόνας του Όκκαμ. Ο κανόνας αυτός λέει,
πως εάν για ένα πρόβλημα υπάρχουν περισσότερες από μία αξιόλογες λύσεις
τότε η πιο απλή είναι και η πιο σωστή. Ο μεγάλος αστροφυσικός Morris
Jessup στο βιβλίο του «Η υπόθεση για τα UFO» μεταφέρει τον ίδιο
κανόνα και στον χώρο της επιστήμης. Η πιο απλή εξήγηση ενός φαινομένου
είναι και η καλύτερη…
Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Θα υποβάλλω μόνο το εξής ερώτημα: Γιατί
οι Αμερικανοί δεν ξαναπήγαν στο φεγγάρι; Όλοι γνωρίζουμε, πως μετά την
επανδρωμένη διαστημική πτήση Απόλλων 17, η οποία έλαβε χώρα το 1972,
δεν πραγματοποιήθησαν νέες αποστολές. Σύμφωνα με την NASA, ο λόγος ήταν
ότι «δεν υπήρχε κάτι νέο που θα μπορούσε να μαθευτεί» (!!!) από τις
επισκέψεις στη Σελήνη και έτσι ολόκληρο το πρόγραμμα Απόλλων μπήκε στο
χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κατ’ ανάλογο τρόπο, η αποστολή Luna 24
ήταν η τελευταία αποστολή των Ρώσων στο φεγγάρι το 1976, η οποία έφερε
μαζί της αρκετά δείγματα σεληνιακού εδάφους.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί, ότι οι οικονομικοί λόγοι ματαίωσης
ανάλογων προγραμμάτων δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητοι. Όντως, το κόστος
ενός επανδρωμένου προγράμματος, ξεκινώντας από τον αρχικό σχεδιασμό έως
και την τελευταία λεπτομέρεια της εκτέλεσης του είναι αρκετά μεγάλο
ακόμα και για μιαν οικονομία σαν την Αμερικανική. Παρ’όλα αυτά, η NASA
για πάνω από τριάντα χρόνια, συνέχιζε να επενδύει δεκάδες δισεκατομμύρια
δολάρια οργανώνοντας αποστολές σε τροχιά γύρω απ’ την Γη (κάνοντας ούτε
λίγο ούτε πολύ κύκλους γύρω από τον πλανήτη μας) αντί για την
επιστημονική εξερεύνηση της Σελήνης. Μήπως κάτι την απέτρεψε;
Πάντως,εξετάζοντας το όλο διάβημα τελείως πρακτικά, θα λέγαμε, πως ένα ταξίδι
στη Σελήνη, με όλη τη δυσκολία και τη σύνθεση της προσπάθειας που
χρειάζεται, είναι στην πραγματικότητα πολύ λιγότερο εντυπωσιακή υπόθεση
από όσο φανταζόμαστε. Ίσως είναι πολύ πιο απλό από μια επιχείρηση, ας
πούμε, στα βάθη των ωκεανών. Σχετικά με το θέμα των καυσίμων, οι
απαιτούμενες ποσότητες είναι αρκετά μικρότερες από όσες θα φανταζόταν
κανείς για ένα ταξίδι αντίστοιχης απόστασης επί της Γης, μιας και
ουσιαστική κατανάλωση καυσίμου υπήρχε μόνο στη φάση της εκτόξευσης από
τη Γη (με πυραύλους-φορείς και απορριπτόμενες δεξαμενές καυσίμων) και σε
εκείνη της αποσελήνωσης. Το κυρίως κομμάτι του ταξιδιού ήταν εφικτό
χάρις στις δυνάμεις αδράνειας και την έλλειψη τριβής στο διαστημικό
χώρο, εκτός από μικροδιορθώσεις που λάμβαναν χώρα από μικρούς κινητήρες
μεγέθους αντίστοιχου με αυτούς ενός μεγάλου τηλεκατευθυνόμενου μοντέλου.
Κατά συνέπεια, η κατανόηση και η κατάκτηση του δορυφόρου μας θα είχε
αρκετά συνεπακόλουθα οφέλη στην κούρσα του ανθρώπου για την εξερεύνηση
του διαστήματος μιας και η Σελήνη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βάση
για μελλοντικές εξορμήσεις προς τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος
και γιατί όχι πέρα απ’ αυτό.
Μόλις πρόσφατα, ανεκοινώθη η πρόθεση τόσο απ’ την NASA όσο και από την
ESA, (Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία) για την πραγματοποίηση νέων
αποστολών μέσα στην ερχόμενη δεκαετία. Αυτό δηλαδή, που έπρεπε να είχε
συνεχισθεί 30 χρόνια πριν. (Διότι προσωπικά αρνούμαι να πιστέψω, ότι η
εξερεύνηση του κοντινότερου σε εμάς ουρανίου σώματος και καταλύτης για
την περαιτέρω εξερεύνηση του διαστήματος για λογαριασμό ολόκληρης της
ανθρωπότητας, ήταν ένα παιχνίδι εντυπώσεων και μόνο, μέσα στα πλαίσια
του Ψυχροπολεμικού κλίματος, που επικρατούσε τότε μεταξύ Αμερικανών και
Σοβιετικών. Υπάρχει βέβαια και η άλλη…λύση. Να είμαι αθεράπευτα
ρομαντικός!) Την εκτέλεση των εξαγγελθέντων προγραμμάτων θα αναλάβουν
ρομπότ καθώς και αυτοματοποιημένα διαστημόπλοια ενώ οι άνθρωποι δεν θα
επιστρέψουν στην Σελήνη τουλάχιστον μέχρι το έτος 2020.
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ακούγατε
ορισμένα στοιχεία για πρώτη φορά…Αυτό, που θέλω να σας πω είναι, ότι
δεν επιχειρώ να πείσω κανέναν για το παραμικρό. Απλά δοκίμασα να δώσω
κίνητρα, ούτως ώστε μια μέρα να μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τους
γρίφους του δορυφόρου μας, λύνοντας τα μυστήρια, που τον συνοδεύουν.
Μυστήρια, τα οποία δυστυχώς μένουν καλά σφαλισμένα έως και σήμερα αφού
οι επιστήμονες δεν κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν…
Ο ορισμός του αναζητητού είναι η χωρίς παρωπίδες, εξαρτήσεις ή
σκοπιμότητες, αναζήτηση της αλήθειας. Αλήθεια, η οποία κάποιες φορές
προσπερνάται ή γίνεται αόρατη (σαν τα…τζάμια) διότι ουσιαστικά δεν
θέλουμε να την δούμε τυφλωμένοι από τις εγωιστικές στρεβλώσεις της
ανθρώπινης φύσης. Που νομίζει, πως τα ξέρει όλα…
Έχει ξανασυμβεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν. Πρόσφατο παράδειγμα το
1903. Όταν έως και την τελευταία στιγμή, οι…ξερόλες του
επιστημονικού ιερατείου της εποχής, (καθώς και οι ειδικοί επιστήμονες
του Scientific American) ειρωνεύονταν τους αδερφούς Wright, που σε
λίγο θα επιχειρούσαν την πρώτη πτήση τους με αεροπλάνο, λέγοντάς τους,
ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να πετάξει κάτι, το οποίο
είναι…βαρύτερο απ’ τον αέρα! (Καλά, τις…κουκουβάγιες δεν τις είχαν
δει;) Μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό τους…
Κατ’ανάλογο τρόπο, πρέπει κι εμείς πάντοτε να έχουμε στο δικό μας μυαλό το
δόγμα, πως δεν τα γνωρίζουμε όλα. Η επιστημονική γνώση διαρκώς
εξελίσσεται. Νέα δεδομένα ανακύπτουν. Σαφώς και υπάρχουν ζητήματα, τα
οποία δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά με τις έως τώρα υπάρχουσες γνώσεις
της επιστήμης. Αντί λοιπόν να απορρίπτουμε, καλό θα ήταν να προτείνουμε.
Και οπλισμένοι με κριτική σκέψη, ερευνητική διάθεση, έχοντας παράλληλα
ως λειτουργικά εργαλεία την επιστημονική συνέπεια και μεθοδολογία, να
ξεκινήσουμε την αναζήτησή μας. Βήμα βήμα. Αφήνοντας πάντα ένα παράθυρο
ανοιχτό. Ειδάλλως εμποδίζουμε αυτήν καθ’ αυτή την εξέλιξη της επιστήμης.
Και την ανθρώπινη πρόοδο…
Αρκεί να θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου *Niels Bohr,* του πατέρα της
ατομικής ενέργειας, ο οποίος όταν κάποτε του παρουσίασαν μια απίθανη
θεωρία, είπε το εξής: «Η θεωρία αυτή είναι τρελή. Αλλά όχι αρκετά
τρελή για να είναι αληθινή!»
Διότι η πιο ισχυρή φαντασία είναι τελικά η πραγματικότητα…
πηγή
