Η σχολή του Σικάγο – Πώς να κάνεις το πολιτικά αδύνατον να καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο!
Ο Thomas Friedman, που θεωρείται πατέρας του νεοφιλελευθερισμού, δίδαξε…
«Μόνο μία κρίση, είτε είναι, είτε απλά εκλαμβάνεται ως πραγματική, οδηγεί σε πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπάσει μια κρίση απαιτείται ακαριαία δράση, για αμετάκλητη επιβολή των αλλαγών, πριν η σοκαρισμένη κοινωνία επιστρέψει συνειδησιακά στην προηγούμενη κατάσταση των πραγμάτων.
Με άλλα λόγια, για να επιβάλεις οτιδήποτε θες σε μια κοινωνία πρέπει να δημιουργήσεις μια κρίση, εκτός και αν είσαι τυχερός και σου προκύψει από μόνη της (π.χ. μια φυσική καταστροφή).
Η κοινωνία έχοντας χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της , είναι έτοιμη να δεχθεί (ουσιαστική ανήμπορη να αρνηθεί), οτιδήποτε της πασάρεις, ως σωτηρία, όσο αρνητικό, ή ξεθεμελιωτικό και αν είναι αυτό.
Σύμφωνα πάντα με τον Φρίντμαν ,απαιτείται η άμεση δράση μιας κυβέρνησης, για να προκαταλάβει τον κόσμο, όσο βρίσκεται σε δεινή συγκινησιακή κατάσταση και να του εφαρμόσει μια οικονομική θεραπεία-σοκ.
Έτσι ,αυτό που είναι αδύνατον να πράξει μια κυβέρνηση , το πολιτικά αδύνατον, καθίσταται πολιτικά αναπόφευκτο!
Ο Φρίντμαν πρωτοεφάρμοσε τις θεωρίες του στην Χιλή, ως σύμβουλος του δικτάτορα Πινοσέτ! Εκεί ιδιωτικοποίησε κυριολεκτικά τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της παιδείας, ενώ κατάργησε τις κοινωνικές δαπάνες! Και ενώ εφάρμοζε τις θεραπείες σοκ, οι αντιφρονούντες βασανίζονταν σε κελιά βασανισμού με αληθινά ηλεκτροσόκ.
Το χάλι αυτό και οι μέθοδοί του καθιερώθηκαν ως «η Επανάσταση της Σχολής του Σικάγο»
Η Σχολή του Σικάγο, έχει σαρώσει τον πλανήτη. Με την δημιουργία κρίσεων, που μπορεί να συνίστανται σε έναν πόλεμο, ή μια οικονομική κατάρρευση, έχει προωθήσει την εγκαθίδρυση της ασυδοσίας των ελεύθερων αγορών και έχει δημιουργήσει τεράστια υπερκέρδη, πάντα στις πλάτες των λαών. Οι θεραπείες – σοκ δεν αποτελούν θεραπείες φυσικά, αλλά λεηλασίες και απόλυτη εκμετάλλευση των κοινωνιών.
Το πιο πρόσφατο θύμα της είμαστε εμείς οι ίδιοι, η Ελλάδα και οι Έλληνες.
Ο Φρίντμαν πίστευε ότι: «Η διάχυτη ατμόσφαιρα μιας μεγάλης σε κλίμακα κρίσης, προσφέρει το αναγκαίο πρόσχημα, ώστε να μη ληφθούν υπόψη οι εκπεφρασμένες επιθυμίες των ψηφοφόρων και να παραδοθεί η χώρα στον έλεγχο οικονομικών «τεχνοκρατών».
Ζούμε την απόλυτη πρακτική εφαρμογή των παραπάνω.
Η διάχυτη ατμόσφαιρα μιας ξαφνικής οικονομικής κρίσης, δεν προσέφερε το αναγκαίο όχημα για να πράξει η κυβέρνηση εντελώς αντίθετα με τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις της; Μήπως δεν έχει παραδοθεί η χώρα στην τρόικα , στον έλεγχο των οικονομικών «τεχνοκρατών»;
Να που το πολιτικά αδύνατο, κατέστη πολιτικά αναπόφευκτο!
