Σώμα γεμάτο αναμνήσεις
Είμαι εδώ — γυμνή,
πάνω στα μοναχικά σεντόνια τούτης της κλίνης όπου σε ποθώ.
Το κορμί μου κοιτάζω, ροδαλό και λείο στον καθρέφτη,
το σώμα μου που υπήρξε η ακόρεστη γη των φιλιών σου,
αυτό το σώμα το γεμάτο αναμνήσεις απ’ το ανήμερο πάθος σου,
που πάνω του πάλεψες μάχες όλο ιδρώτα
σε ατέλειωτες νύχτες στεναγμών και γέλιων
και αχών σπηλαίων μου εσωτάτων.
Τα στήθη μου κοιτάζω που χαμογελώντας τα συνταίριαζες
στην παλάμη του χεριού σου,
και που σαν μικρά πουλιά τα πίεζες στα κλουβιά σου από πέντε σιδερόβεργες,
ενώ ένα λουλούδι εκρηγνυόταν προσκρούοντας με την στεφάνη του στη γλυκιά σου σάρκα.
Τα πόδια μου κοιτάζω, απαλούς κι ατέρμονους ειδήμονες των χαδιών σου,
που νευρικά και γρήγορα στις κλειδώσεις σου τυλίγονταν
για να σ’ ανοίξουνε τους δρόμους της απωλείας
προς το ίδιο κέντρο το δικό μου και την χλοερή βλάστηση του όρους
όπου εξύφανες μάχες βουβές, εστεμμένες ηδονή,
προανηγγειλμένες από εκπυρσοκροτήσεις και πρωτόγονους κεραυνούς.
Με κοιτάζω, μα δε με βλέπω, καθρέφτης δικός σου είναι αυτός που πένθιμα ξαπλώνει πάνω σ’ αυτήν τη μοναξιά της Κυριακής, ένας καθρέφτης ροδαλός,
εκμαγείο κενό που αναζητά το άλλο του ημισφαίριο.
Βρέχει — αλύπητα βρέχει στο πρόσωπό μου
και σκέφτομαι μονάχα τη μακρινή αγάπη σου
καθώς σκεπάζω με τις δυνάμεις μου όλες την ελπίδα.
Η πένθιμη μοναξιά της Κυριακής – (En la doliente soledad del domingo)
της ΤΖΙΟΚΟΝΤΑ ΜΠΕΛΙ
