Πληγώνουμε τον έρωτα όταν τον στερούμε από το μεγαλείο της ολότητάς του.
Όταν οι άνθρωποι συναντιούνται στην κάλυψη της ανάγκης συναντιούνται με όρους στέρησης.
Η σεξουαλική επαφή συνεπάγεται τρωτότητα – αφού δεν αφορά ολόκληρη την ύπαρξη – και οδηγεί στην απελπισμένη κίνηση διάσωσης του εαυτού, καθώς ο προσωρινός κορεσμός της ανάγκης χωρίς πρόσωπο καταλήγει σε αφόρητη μοναξιά. Αργότερα η αφόρητη μοναξιά θα οδηγήσει στην απελπισμένη αναζήτηση νέου σεξουαλικού παρτενέρ: ένας επώδυνος κύκλος τραυματισμού και απαξίωσης του έρωτα.
Πληγώνουμε τον έρωτα αλλά εκείνος επιμένει να αποτελεί την μεγαλύτερη πρόκληση για υπέρβαση των ορίων του εαυτού, για ανακάλυψη νέων εμπειριών που θα διευρύνουν το νόημα της ύπαρξης.
Εν μέρει γνωρίζουμε, μέσα από κάτοπτρα βλέπουμε, ποτέ την ομορφιά δεν θα την προσεγγίσουμε ολάκερη. Έρχεται όμως η στιγμή που ο έρωτας παραμερίζει το πέπλο και η ψυχή πλημμυρίζει από θάμβος κι αυτή η γνώση μας καίει και διατηρεί άσβεστη την επιθυμία μας.
Ψηλαφούμε την ευεργεσία του έρωτα μετέωροι ανάμεσα στην επιθυμία του απόλυτου που απαιτεί η ψυχή μας και στην πραγματικότητα της φθοράς, την πραγματικότητα των συνεχών καθημερινών απωλειών, της συνεχούς γεύσης του θανάτου.
Αν αρνηθούμε την επιθυμία για το απόλυτο προδίδουμε τον εαυτό μας. Αν αρνηθούμε την ανθρώπινη ατέλεια δεν θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τη ζωή.
Ονόμασαν τον έρωτα ∙ επιθυμία της ομορφιάς. Και τι άλλο είναι η ομορφιά, παρά μια υπόσχεση ευτυχίας;
Αναζητούμε την ομορφιά που υπερβαίνει την ματαιότητα του εφήμερου. Αναζητούμε την ομορφιά που αναδεικνύει την πνευματικότητα των υλικών πραγμάτων, που ενώνει σώμα και ψυχή.
Απαραίτητη προϋπόθεση, η ύπαρξη του ερωτικού ανθρώπου που καταφάσκει τη ζωή συνεχώς, με κάθε τρόπο.
Ελένη Καραγιάννη
Συνέδριο ”Το τραύμα” , Ρόδος, Οκτώβριος 2014 – (συρραφή μικρών αποσπασμάτων από rema). (εικόνα, έργο του Christophe-Vacher)
πηγή
