Ένα παιδί από τον Ωρίωνα μας καλεί στο ευρύτερο εμείς του φωτός
“Απόψε κοιτάξτε προς τα άστρα. Προς τον Ωρίωνα. Θα μας δείτε κάπου εκεί, μικρά φωτάκια. Αν μας νιώσετε κιόλας…Ένα παιδί από αυτά τα μικρά φωτάκια σας παρακαλεί να ξεφράξετε το δρόμο. Γίνετε εμείς και ελάτε στο ευρύτερο εμείς του φωτός”.
Σας γράφω από έναν πλανήτη που βρίσκεται στον αστερισμό του Ωρίωνα, όπως εσείς τον ονομάζετε.
Η ηλικία μου σύμφωνα με τον δικό σας τρόπο υπολογισμού είναι 11 ετών και 10 με βάση τον δικό μας χρόνο. Είμαι ακόμα παιδί δηλαδή και ίσως γι’ αυτό αποφάσισα να σας μιλήσω, κάτι που οι μεγάλοι δεν έχουν κάνει τόσο καιρό.
Ο πλανήτης μοιάζει με τον δικό σας και εμείς μοιάζουμε με εσάς. Λένε μάλιστα πως έχουμε κοινή καταγωγή. Εσείς βέβαια πιστεύετε ότι κατάγεστε από τον πίθηκο, πράγμα που με κάνει να γελάω πολύ.
Ίσως να φαντάζεστε ότι έχω κεραίες, ότι είμαι κοντός, κεφάλας, πράσινος ή γκρίζος και τηλεπαθητικός. Ε όχι λοιπόν, δεν είμαι τίποτα απ’ όλα αυτά, ούτε έχω τηλεκινητικές ικανότητες, λυπάμαι.
Η τεχνολογία μας ναι είναι προχωρημένη, αλλά πλέον χρησιμοποιείται κυρίως για να διατηρήσει το περιβάλλον και να διαφυλάξει την υγεία των κατοίκων, όπως και τον ίδιο τον πλανήτη από αστεροειδείς.
Οι κάτοικοι εδώ προτιμάμε πια να ζούμε μια απλή ζωή. Αυτή τη στιγμή κάθομαι κοντά στο πανέμορφο ποτάμι που διαρρέει τον οικισμό μας. Το να σας στείλω ένα γράμμα μεταφρασμένο με ακρίβεια είναι τόσο απλό, όπως το να στείλετε εσείς ένα email. Η δυσκολία είναι στο ότι δεν ξέρω σε ποιον ακριβώς να απευθυνθώ. Στη γη είστε χωρισμένοι σε χώρες και στρατόπεδα και έχετε αντιπαλότητες. Ακόμα και τα ίδια τα άτομα έχουν σκοπιμότητες. Δεν θέλω να σας προσβάλω ούτε να σας κάνω να νιώσετε άσχημα και να με αντιπαθήσετε.
Δεν είστε κατώτερα όντα, κάθε άλλο, αλλά δεν έχετε βρει ακόμα τον δρόμο και αυτό με κάνει να απορώ γιατί ο δρόμος άνοιξε για σας πριν από πολύ καιρό. Είχατε φιλοσόφους που έζησαν στο μακρινό παρελθόν και σας έδειξαν το δρόμο. Τότε γεννήθηκε στη γη ένας πολιτισμός που έσπειρε το φως και γνώρισε στον άνθρωπο την ελευθερία και τις αξίες. Και όμως στον δρόμο αυτόν κόψατε σε κομμάτια τα απαράμιλλης ομορφιάς αριστουργήματά του και τα ρίξατε να φράξουν την πορεία σας. Και φράχτηκε η πορεία σας. Κοντεύετε να βγείτε στο δρόμο των άστρων και ακόμα δεν έχετε επιστρέψει στο δρόμο της φώτισης. Μα πώς το κάνατε αυτό; Γιατί το κάνετε αυτό στους εαυτούς σας;
Ίσως οι μεγάλοι να καταλαβαίνουν το γιατί, εγώ όχι. Αν είχατε βρει το δρόμο τώρα θα ήμασταν μαζί. Θα ήταν όμορφα να συμμετέχετε και εσείς στην πλανητική οικογένεια.
Να θυμάστε:
Το σύμπαν δεν δημιουργήθηκε μόνο του από το τίποτα, σας εξαπατούν. Ουδέν ξεφυτρώνει από το τίποτα.
Η βασική μας διαφορά βρίσκεται στη χρήση του «εγώ». Εδώ χρησιμοποιούμε το εμείς, όχι το εγώ. Το εγώ εκφράζεται μέσα από το πρώτο πρόσωπο του ρήματος, αλλά ποτέ εμφατικά. Ποτέ μόνο του. «Εμείς!», αυτή είναι η μεγαλοπρεπής λέξη της ολότητας.
Απόψε κοιτάξτε προς τα άστρα.
Θα μας δείτε κάπου εκεί, μικρά φωτάκια. Αν μας νιώσετε κιόλας…
Ένα παιδί από αυτά τα μικρά φωτάκια σας παρακαλεί να ξεφράξετε το δρόμο. Γίνετε εμείς και ελάτε στο ευρύτερο εμείς του φωτός.
rema.gr (το κείμενο είναι προϊόν φαντασίας)
