Δεν είναι ο έρωτας παιδί της ηθικής
«Λένε τον παράνομο έρωτα πρόστυχο. Ψέματα! Ο νόμιμος έρωτας είναι ο πρόστυχος, γιατί έχασε αυτό το μυστηριακό, το αμαρτωλό μαρτύριο που σε ξεσκίζει.» Άγγελος Τερζάκης.
Δεν είναι ο έρωτας παιδί της ηθικής, ας ξεκινήσουμε από εδώ. Η άποψη είναι ρητή και αμετάκλητη. Βασικά ο έρωτας δεν είναι παιδί κανενός και σε καμία περίπτωση δεν καρτουνάρεται από ξανθούς αγγέλους, οι οποίοι σε υποτυπώδη διαφημιστικά σποτάκια της κακιάς ώρας πετάνε παγωτά Cornetto στη μούρη περαστικών με τα βέλη τους. Όχι.
Δεν πάει πακέτο ο έρωτας με έννοιες φιλοσοφικές, ούτε τρυπώνει σε καλούπια υπερανάλυσης γιατί απλά δε γουστάρει. Δεν του αξίζει και το ξέρει. Ποθούν τα αγρίμια φυλακές και οι ονειροπόλοι ρεαλισμό; Ο έρωτας λοιπόν γιατί να το κάνει;
Ίσως καμιά φορά γελάει με την πάρτη σου ειρωνικά και σε περιπαίζει μιας και ακόμα μια φορά πιάστηκες στα δίχτυα του και τη δάγκωσες τη λαμαρίνα. Έλα τώρα, μη θίγεσαι για το «ακόμα μια φορά». Δε γεννήθηκες για να ερωτευτείς μόνο τον ένα και μοναδικό. Ξεκόλλα και άσε τους συντηρητισμούς. Άλλωστε ο αποκαλούμενος φτερωτός θεός έρωτας είναι ένα τόσο υπέροχο συναίσθημα για να το μοιραστείς μόνο με έναν άνθρωπο. Σοβαρέψου!
Βιβλιοθήκη, λεξικό, αναζήτηση, «Η». Να τη η «Ηθική»: Ο κλάδος της Φιλοσοφίας που ασχολείται με την εύρεση του τι είναι αποδεκτό και ορθό και τι ανάρμοστο και λανθασμένο. Μου επιτρέπετε να γελάσω λίγο και συνεχίζω το γράψιμο μετά…
Είμαστε με τα καλά μας ρε παιδιά; Πάμε να μπλέξουμε τ’ ασπρόρουχα με κόκκινες δαντελωτές κιλότες, να τετραγωνίσουμε τον κύκλο, να βγάλουμε φωτιά μέσα από φυσαλίδες, ή μάλλον νομίζουμε πως θα περπατήσουμε πάνω σε θάλασσες όπως ο Τζίζους με μποτάκια τίγκα στα τρουξ;
Όχι, όχι καμία ιεροσυλία. Ιεροσυλία και κακό διαπράττουν όλοι εκείνοι που ταυτίζουν έννοιες ανόμοιες και πράγματα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους.
Θέλετε την άποψή μου; Στον έρωτα και τον πόλεμο όλα επιτρέπονται – κι όταν λέω όλα, το εννοώ. Αν τη δεδομένη στιγμή τα στερεοτυπικά ταμπού που σου φύτεψαν στο κεφάλι μόλις στα εφτά σου κιόλας χρόνια παίζουν ταμπούρλο στο μυαλουδάκι σου, μη διαβάσεις παρακάτω. Το «Χ» βρίσκεται πάνω δεξιά. Εγώ σε προειδοποίησα. Ευχαριστώ.
Όχι, δεν είμαι διατεθειμένη να γράψω κανένα μανιφέστο εξυμνώντας τον έρωτα – άλλωστε αυτό το έχουν κάνει πολλοί και πιθανότατα με μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ό,τι θα το έκανα εγώ! Θα ήθελα όμως να εξετάσουμε παρέα κάποια πραγματάκια. Πάρτε το σαν μικρές, απλές, καθημερινές ιστορίες της διπλανής πόρτας. Κυριολεκτικά. Ύστερα, θα το παίξουμε συμπερασματίες και θα φιλοσοφήσουμε καμπόσικα. Πώς σας φαίνεται;
Η Ελένη είναι ερωτευμένη με το Γιώργο, κι ο Γιώργος έχει δύο παιδιά στα δεκαπέντε, τον Ορέστη και τη Μένια. Ο Γιώργος αγαπάει πολύ τα παιδιά του, όπως και τη μητέρα τους, όμως γι’ αυτόν η Ελένη ήταν, είναι και θα είναι για πάντα κάτι το πρακτικά άπιαστο. Βρίσκονται στα κρυφά, ιδρώνουν σεντόνια φτηνών ξενοδοχείων και πίσω καθίσματα αμαξιών, γράφουν μαζί και σιγοτραγουδάνε καπνίζοντας. Πάντα για λίγο, ποτέ με μέτρο, πάντα στα κλεφτά, ποτέ ολοκληρωμένα. Είναι τρελός για αυτή, ίσως γιατί δε μπορεί να την «έχει», ίσως και όχι.
Η Μένια, η κόρη του, λοιπόν, βρίσκεται στην εφηβεία και περνάει τα δικά της ζόρια. Αντιλαμβάνεται πως κάτι τρέχει με τη σεξουαλικότητά της, αλλά φοβάται να ανοίξει τη ντουλάπα της. Βλέπει στον ύπνο της συνεχόμενα πως «παίζει» με την κολλητή της και διεγείρεται και «παίζει» με τον εαυτό της αισθησιακά και στην κορύφωση νιώθει τα μάτια της Στέλλας καρφωμένα πάνω της και μόνο… Μου μυρίζει έρωτας.
Η Στέλλα από την άλλη, με αυτήν την αύρα την ελκυστική και παραπάνω γυναικεία για την ηλικία των δεκαεφτά, ζει το δικό της παραμύθι. Αυτό που πολλές ονειρεύτηκαν, ωστόσο εκπληρώθηκε από απειροελάχιστες. Κάνει ιδιαίτερα Αρχαία στο σπίτι του καθηγητή της. Ναι, της διδάσκει το άγνωστο. Ιεραποστολικά, μπρούμυτα και στα τέσσερα. Με πολύ πάθος, ένταση και αστείρευτο ρομαντισμό. Βρήκε το δάσκαλό του ο κύριος καθηγητής και την πάτησε. Δε θέλετε να το χωνέψετε; Πρόβλημα σας.
Ο πατέρας του Νίκου επίσης (του καθηγητή), δεν είναι βιολογικός του πατέρας. Αυτό ο Νίκος δεν το έμαθε ποτέ. Η κυρία Ελπίδα τρελάθηκε από έναν έρωτα αλήτη γύρω στα τριάντα, οι κρίσεις πανικού δεν την άφηναν σε ησυχία. Ίλιγγοι, σκοτάδι και αίσθημα πνιγμού διαρκώς, ο άντρας της την είχε ήδη εγκαταλείψε. Μέχρι που ξεκίνησε την ψυχοθεραπεία και το γραμμένο της ήθελε να χρίσει άντρα της ζωής της τον ψυχοθεραπευτή της. Αντιδεοντολογικό; Ναι. Ανθρώπινο; Επίσης ναι και πανηγυρικά μεγάλο.
Αν θεωρείτε λοιπόν πως όλα τα παραπάνω αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας, είστε γελασμένοι για τα καλά. Σε κάθε σπίτι ένα «κρούσμα», σε κάθε πολυκατοικία, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε ζωή.
Γιατί αυτό είναι έρωτας. Αδίστακτος και κτητικός. Κατακόκκινος και μυστηριακός, σχεδόν αποκρυφιστικός. Με τα ερωτικά του τρίγωνα και τα κουαρτέτα του, με το καρδοχτύπι της στιγμής και την ανυπομονησία της επόμενης φοράς, με τα δάκρυα του τέλους και τα σημάδια που αφήνει στο κορμί σου.
Εδώ δε μιλάμε για ηθική. Εδώ μιλάμε για την απόλυτη παράνοια, τη νούμερο ένα τρέλα που σε όλους μας αξίζει. Γιατί; Γιατί έτσι μας αρέσει!
πηγή
