Ν΄ αγκαλιάζεις ένα σώμα γυναίκας είναι το ίδιο σαν να σφίγγεις επάνω σου την παράδοξη εκείνη χαρά που νιώθεις κάποτε να κατεβαίνει από τον ουρανό προς τη θάλασσα.
Σε λιγάκι, όταν η στιγμή φτάσει να πέσω και να κυλιστώ μες στις αγριομέντες όσο που να ποτίσει το κορμί μου από την ευωδιά τους, ξέρω πως θα ΄χω τη συναίσθηση- κι ας μ΄ έχουν μάθει αλλιώς- ότι πραγματώνω μιάν αλήθεια∙ την αλήθεια του ήλιου, που μέλλει να ΄ναι και η αλήθεια του θανάτου μου.
Επειδή, από μιάν άποψη, παίζεται η ζωή μου εδώ πέρα∙ μια ζωή με τη γεύση της πυρωμένης πέτρας, γιομάτη από τις φωνές της θάλασσας και των τζιτζικιών που αρχινάν κιόλας το τραγούδι τους.
Φυσάει ο μπάτης όλος δροσιά κι ο ουρανός είναι καταγάλανος. Δίνομαι σε μια τέτοια ζωή μ΄ αληθινόν έρωτα κι αποζητάω εντελώς ελεύθερα να προσδιορίσω τι με κάνει να αισθάνομαι: ναι, με κάνει περήφανο να νιώθω άνθρωπος.
Ας πα΄ να λένε γύρω ολοένα: «Μπα, μην κάνεις έτσι∙ δεν υπάρχει δα και κανένας λόγος». Όχι, όχι∙ απεναντίας, υπάρχει. Αυτός ο ήλιος κι αυτή η θάλασσα∙ η καρδιά μου, όλο νεότητα, που σκιρτάει∙ το κορμί μου το αρμυρισμένο κι η άπλα η απέραντη ως πέρα, όπου αυτό που λέμε τρυφεράδα κι αυτό που λέμε δόξα συνυπάρχουνε μέσα στο μπλε και στο κίτρινο∙ ναι∙ για την κατάκτησή τους αξίζει να βάλω μπροστά κάθε μέσο που διαθέτω, κάθε μου δύναμη.
Από μέσα τους βγαίνω ακέραιος, άθικτος, ούτ΄ ένα μόριο του εαυτού μου δεν πάει χαμένο, καμιά προσωπίδα δε μου χρειάζεται.
Το παν είναι υπομονετικά να μυηθώ στη δύσκολη επιστήμη του «ζειν», που μπροστά της όλα τ΄ άλλα δεν σημαίνουν τίποτε.
Πηγή: Εν λευκώ, εκδ. Ίκαρος.
