Oscar Wilde
Στο μυαλό γίνονται οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου
Πιστεύω ότι αν ένας άνθρωπος ζούσε τη ζωή του με πληρότητα, αν την εξαντλούσε ως την τελευταία της σταγόνα, αν έδινε μορφή σε κάθε του συναίσθημα κι έκφραση σε κάθε του σκέψη, αν υλοποιούσε κάθε του όνειρο- πιστεύω ότι ο κόσμος θα κέρδιζε μια τόσο καινούρια και ορμητική χαρά, που θα ξεχνούσε όλες τις αρρώστιες του μεσαιωνισμού και θα επιστρέφαμε στο ελληνικό ιδεώδες- ίσως και σε κάτι λεπτότερο, πλουσιότερο κι από το ελληνικό ιδεώδες.
Αλλά ακόμη και ο πιο γενναίος ανάμεσά μας φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο αυτοακρωτηριασμός των αγρίων επιβιώνει τραγικά στην αυταπάρνηση που φθείρει τις ζωές μας.
Τιμωρούμαστε για τις αρνήσεις μας. Κάθε παρόρμηση που πολεμάμε να καταπνίξουμε, μένει κρυμμένη και δουλεύει μέσα στο μυαλό και μας δηλητηριάζει.
Το σώμα αμαρτάνει μια φορά και ξεμπερδεύει, γιατί η πράξη είναι ένας τρόπος εξαγνισμού. Δε μένει τίποτ’ άλλο παρά η ανάμνηση μιας απόλαυσης ή η πολυτέλεια της μεταμέλειας.
Ο μόνος τρόπος να ξεφορτωθείς έναν πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν.
Αν του αντισταθείς, η ψυχή σου θ’ αρρωστήσει απ΄τη λαχτάρα για τα πράγματα που η ίδια απαγόρευσε στον εαυτό της, απ’ την επιθυμία για όσα οι τερατώδεις νόμοι της έχουν κηρύξει τερατώδη και παράνομα.
Κάποιος είπε ότι τα πιο σημαντικά γεγονότα του κόσμου συντελούνται μέσα στο μυαλό. Στο μυαλό, λοιπόν, και μόνο σ’ αυτό γίνονται και οι μεγαλύτερες αμαρτίες του κόσμου».
Oscar Wilde, «Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», Εκδ. Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος (απόσπασμα)
Σχόλιο: Αν και σεβαστή η άποψη του Γουάιλντ περί του “να ενδώσεις στον πειρασμό” προκειμένου να μην αρρωστήσει η ψυχή σου από τη λαχτάρα – υπάρχει και η απολύτως σεβαστή αντίθετη άποψη, περί διαφύλαξης της ψυχής από τους πειρασμούς. Είναι γνωστό ότι ο ίδιος υπήρξε επιρρεπής, αλλά δείχνει να έχει σαν αποκούμπι την πολυτέλεια της μεταμέλειας. Ίσως άλλωστε το να ενδίδει ήταν ένας τρόπος για να μην γίνει χειρότερος άνθρωπος. Αν και η άποψη ότι στο μυαλό γίνονται οι μεγαλύτερες αμαρτίες είναι σωστή σαν αφετηρία, ποιο σωστό θα ήταν να πει κανείς ότι στο μυαλό αλέθονται, σχεδιάζονται, “συνωμοτούνται”, πλάθονται, προετοιμάζονται και εξωτερικεύονται με ενέργειες και δράσεις κατευθυνόμενες από αυτό. Χρειάζεται δηλαδή και η εξωτερίκευση με κάποιον τρόπο για να συντελεστεί ένα γεγονός. Ο Γουάιλντ όμως εδώ περισσότερο αναφέρεται στις φαντασιώσεις, στις επιθυμίες, στους μύχιους πόθους που δεν βγαίνουν προς τα έξω, αλλά βασανίζουν την ψυχή, όντας έγκλειστες σε αυτήν. Η προσέγγιση είναι ατομική. rema.gr
