Τα μυστικά και τα μυστήρια της αγάπης
Πριν γνωρίσω την αγάπη, συνήθιζα να τραγουδώ τα τραγούδια της αγάπης, αλλά όταν γνώρισα την αγάπη, οι λέξεις στα χείλη μου έγιναν μόνο ανάσα κι οι μελωδίες μέσα στα στήθη μου έπεσαν σε βαθιά σιωπή.
Πριν, αν με ρωτούσες για τα μυστικά και τα μυστήρια της αγάπης, θα σου απαντούσα πρόθυμα και με σιγουριά. Αλλά τώρα που η αγάπη με στόλισε με το χιτώνα της, έρχομαι εγώ, με τη σειρά μου να σε ρωτήσω για τους τρόπους και τα θαύματα της αγάπης.
Ποιος από εσάς μπορεί να μου απαντήσει; Έρχομαι να σας ρωτήσω για τον εαυτό μου και για αυτό που είναι μέσα μου. Ποιος από εσάς μπορεί να αποκαλύψει την καρδιά μου στην καρδιά μου και να φανερώσει τον εαυτό μου στον εαυτό μου; Πείτε μου τώρα, τι φωτιά είναι αυτή που καίει μέσα στα στήθη μου και παίρνει τη δύναμη μου και λιώνει τις ελπίδες και τους πόθους μου; Ποια χέρια είναι αυτά, ανάλαφρα, ευγενικά, μαγευτικά, που αγκαλιάζουν το πνεύμα μου στις ώρες της μοναξιάς του και χύνουν στην κούπα της καρδιάς μου κρασί ανάμεικτο με την πίκρα της χαράς και τη γλύκα του πόνου;
Ποια φτερά είναι αυτά που χτυπούν γύρω απ το κρεβάτι μου στη μακρά σιωπή της νύχτας, έτσι που να μένω ξάγρυπνος και να παρατηρώ χωρίς να ξέρω τι, να αφουγκράζομαι αυτό που δεν ακούω και ν ατενίζω αυτό που δεν βλέπω, να διαλογίζομαι αυτό που δεν κατανοώ και να κατέχω αυτό που δεν έχω αποκτήσει. Αχ, άγρυπνος μένω και αναστενάζω, γιατί, για μένα, ο αναστεναγμός κι η θλίψη είναι ποιο αγαπητά από τον ήχο του γέλιου και της χαράς. Ξάγρυπνος μένω στα χέρια μιας άγνωστης δύναμης που με σκοτώνει και μετά με αναζωογονεί, ακόμα κι ως την ώρα που χαράζει η μέρα και γεμίζει τις γωνιές του σπιτιού μου με φως.
Και μετά κοιμάμαι, ενώ ανάμεσα στα κουρασμένα βλέφαρά μου ακόμη τρεμοπαίζουν οι ίσκιοι της αγρύπνιας μου και πάνω στο πέτρινο κρεβάτι μου φτερουγίζει η μορφή κάποιου ονείρου.
Και τι είναι αυτό που ονομάζουμε αγάπη;
Πείτε μου, ποιο είναι αυτό τα απόκρυφο μυστικό που κρύβεται πίσω από την όψη της ζωής μας, και ζει μέσα στην καρδιά της ύπαρξης μας; Ποια είναι αυτή η τεράστια δύναμη που στέκεται σαν αιτία για όλα τα αποτελέσματα και σαν αποτέλεσμα για όλες τις αιτίες; Ποια είναι αυτή ζωογόνα πνοή που ενώνει το θάνατο και τη ζωή κι απ αυτά δημιουργεί ένα όνειρο ποιο παράξενο κι από τη ζωή και πιο βαθύ από το θάνατο;
Πείτε μου, αδέλφια μου, πείτε μου, ποιος από εσάς δεν θα ξυπνούσε απ αυτό τον ύπνο της ζωής, όταν το πνεύμα σας θα ένιωθε το άγγιγμα των λευκών δακτύλων της αγάπης; Ποιος από εσάς δε θα παρατούσε τον πατέρα του, τη μητέρα και τον τόπο του αν τον καλούσε η κορασιά που αγαπά η καρδιά του; Ποιος από εσάς δε θα διέσχιζε την έρημο, δε θα σκαρφάλωνε στο βουνό, δε θα ταξίδευε στις θάλασσες, για να βρει εκείνη που λαχταρά η ψυχή του; Ποιος νιος, αλήθεια, δε θα πήγαινε ως το πιο μακρινό σύνορο της γης αν τον περίμενε εκεί κάποια που η ανάσα της, η φωνή και το άγγιγμα της θα του ήταν τόσο γλυκό και ζωογόνο; Ποιος άντρας δεν θα καίγε τη ψυχή του σαν θυμίαμα μπροστά σ’ ένα θεό που βλέπει τη λαχτάρα και εισακούει την προσευχή του; …
…Όταν το βράδυ έπεσε για καλά και το κινούμενο πλήθος τράβηξε τους δρόμους του κι όλα έγιναν σιωπηλά, άκουσα μια φωνή μέσα από το ναό να λέει: Κάθε ζωή είναι ένα φεγγάρι, το ένα μέρος παγωμένο ρέμα, το άλλο φλόγα καυτερή κι η φλόγα η καυτερή είναι η αγάπη.
Τότε μπήκα μέσα στο ναό κι έσκυψα το κεφάλι, και γονάτισα παρακλητικά, ψέλνοντας μια προσευχή από τα βάθη της καρδιάς μου: Θεέ μου, κάνε με τροφή της καυτερής φλόγας και κάνε με, θεέ μου, λάδι για την ιερή φωτιά.
Χαλίλ Γκιμπράν Στην πύλη του Ναού
Υστερόγραφο: Εξάγνισα τα χείλη μου με την ιερή φωτιά για να μιλήσω για την αγάπη,αλλά όταν άνοιξα τα χείλη μου, ένιωσα ότι ήμουν άφωνος.
