Ανοιχτά μυαλά εναντίον άγνοιας, μικρότητας και στενότητας σκέψης
Πολλοί γελάνε στο άκουσμα τη λέξης «εξωγήινος», όχι βέβαια γιατί είναι αστεία, αλλά γιατί οι ίδιοι έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Μπερδεύουν τους εξωγήινους με τα φαντάσματα, τις νεράιδες, τις προλήψεις και γενικά οτιδήποτε αντιεπιστημονικό, παραφυσικό και γραφικό.
Τα πράγματα είναι απλά. Απτές αποδείξεις δεν έχουμε, αλλά αν σκεφτούμε ότι η γη μέσα στο σύμπαν είναι σαν ένας κόκκος άμμου μέσα στην έρημο, θα ήμασταν πολύ στενόμυαλοι για να ισχυριστούμε ότι ο συγκεκριμένος κόκκος είναι ο ένας και μοναδικός ευλογημένος με ζωή.
Όποιος έχει έστω και λίγο διευρυμένη σκέψη , γνωρίζει ότι εκεί έξω, πολύ, πολύ μακριά από εμάς , κάποια άλλα πλάσματα μπορεί να υποφέρουν, να γελούν, να ζουν.
Το ζήτημα είναι ότι κάθε φορά που προκύπτει κάποια ένδειξη, ότι κάποιοι από αυτούς επισκέπτονται τον πλανήτη μας, συμβαίνουν δυο πράγματα. Είτε πρόκειται για απάτη, είτε συγκαλύπτεται και ο καλύτερος τρόπος συγκάλυψης είναι η διακωμώδηση. Άμα βγάλεις τρελό τον μάρτυρα, δεν έχεις μάρτυρα!
Τελικά ποιος είναι πιο γραφικός; Αυτός που πιστεύει ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν στον μικρό πλανήτη του (ή ακόμα χειρότερα, στον πολύ πιο περιορισμένο μικρόκοσμό του), ή αυτός που παθιάζεται για γνώση και ψάχνει και έχοντας ανοικτό μυαλό, απορρίπτει πληθώρα πληροφοριών ,κατόπιν σκέψεως, αλλά κρατάει και κάποιες ως πιθανότητες;
