Χαλίλ Γκιμπράν, Οι Εφτά Εαυτοί Στην πιο ήσυχη ώρα της νύχτας, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος, οι εφτά εαυτοί μου κάθισαν μαζί και έτσι κουβέντιαζαν ψιθυριστά. Ο Πρώτος Εαυτός: Εδώ, σε αυτόν τον τρελό, κατοίκισα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να κάνω τίποτα παρά να ανανεώνω τον...

Κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την αιωνιότητα –Γιατί πρέπει ν’ακούμε την καρδιά; ρώτησε το αγόρι εκείνη τη μέρα, καθώς έστηναν τη σκηνή. –Γιατί όπου είναι η καρδιά σου, εκεί είναι και ο Θησαυρός σου. – Η καρδιά μου είναι ταραγμένη, είπε το αγόρι. Βλέπει...

Μπλε φεγγάρι. Ό,τι κρατάς με τη βία το σκοτώνεις Ήταν λίγο πριν ξημερώσει... η ώρα που θυμόμαστε τα όνειρα. Αυτός, έσυρε το παγωμένο του κορμί την άκρη του δρόμου και μέσα στη θολούρα της αέναης πάλης του ένα φως τον διαπέρασε, σήκωσε το βλέμμα του και...

Μίλαν Κούντερα - Αισθάνομαι....Ο άνθρωπος είναι ένα σχέδιο για το οποίο θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο πράγμα. Καμιά Ανιές, κανένας Πωλ, δεν σχεδιάστηκαν στον υπολογιστή, αλλά ακριβώς ένα πρότυπο: το ανθρώπινο ον, σε πλήθος αντιτύπων που είναι απλά παράγωγα του αρχικού προτύπου...

Τοπία επιθυμιών καταπίνουν κολάσεις δυαδικής μοναξιάς Ο σκύλος ξεχασμένος δίχως φαΐ «εγώ να τα προφταίνω όλα». Αβάσταχτη κούραση δίχως λόγο γλυκό, χάδι η βλέμμα στοργής όλη μέρα. Έτσι, που η τρυφερότητα μοιάζει παράταιρη στο κρεβάτι, σχεδόν κωμική. Πρέπει να εκλιπαρήσεις, κι αυτό ταπεινώνει. Γενιές γενεών...

Ο ονειροπόλος μάταια σκαλίζει τα παλιά του όνειρα. Λευκές Νύχτες’’ του Φίοντορ Ντοστογέφσκι. Η ψυχή ζητάει και θέλει κάτι άλλο... Γιατί κάτι στιγμές, αρχίζει σιγά-σιγά να μου δίνεται η εντύπωση ότι ποτέ δε θα είμαι ικανός ν’ αρχίσω μία πραγματική ζωή. Γιατί νομίζω ότι έχω χάσει πια κάθε ρυθμό,...

Όταν δύο άνθρωποι πρωτοσυναντιούνται, οι καρδιές τους καίνε από τη φλόγα του πάθους. Ύστερα από λίγο καιρό, η φωτιά χαμηλώνει και μένει έτσι. Συνεχίζουν να αγαπούν ο ένας τον άλλο, αλλά με διαφορετικό τρόπο – ζεστά και σταθερά. Σύμφωνα με την «τριγωνική θεωρία της αγάπης»...

Μπωντλαίρ, ένας ποιητής διαπιστευμένος στην Κόλαση ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΤΟΥ ΣΑΡΛ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ (CHARLES BAUDELAIRE) Οι μεταμορφώσεις της αιματορουφήχτρας Τότε η γυναίκα με τ'αβρά χείλη, τα φραουλένια, σαν φίδι απά' σε κάρβουνα αναφτά στριφογυρνώντας, και μέσα στο στηθόδεσμο τα στήθια της ζουλώντας, άφηνε τέτοια να κυλούν λόγια μοσχομελένια: "...

Κι εγώ κάνω περιπάτους, μα με χαϊδεύει ένας θεός Ποιος είμαι εγώ και τι άλλο μπορώ να κάνω παρά να συμμετέχω στο παιχνίδι του φωτός μέσα στα φυλλώματα; Να είμαι αυτή η αχτίδα που καίει το τσιγάρο μου, αυτή η γλυκύτητα κι αυτό το διακριτικό...

Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας. Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας. Αυτό είναι αλήθεια σε όλη την κλίμακα του έρωτα. Στο...