Μίλαν Κούντερα- Κωμικοί Έρωτες
Η θλιβερή προβλεψιμότητα της τροχιάς του κόσμου
…Αντιμέτωπος με το ασύλληπτο από τη φαντασία, με το αφάνταστο. Περνούσε τότε αυτή την πολύ σύντομη περίοδο της ζωής μας (την παραδεισιακή περίοδο) όπου η φαντασία δεν έχει ακόμη κορεστεί από την εμπειρία, δεν έχει γίνει ρουτίνα, όπου ξέρουμε ελάχιστα και κάνουμε ελάχιστα, κι έτσι υπάρχει ακόμη το αφάνταστο και τη στιγμή που το αφάνταστο αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα (χωρίς πια τη βοήθεια αυτού που μπορούμε να το φανταστούμε, χωρίς τη γέφυρα που μας προσφέρουν οι εικόνες), μας πιάνει πανικός και ίλιγγος.
…Διασχίζουμε το παρόν με τα μάτια δεμένα. Το πολύ πολύ να διαισθανθούμε και να μαντέψουμε αυτό που ζούμε τη συγκεκριμένη στιγμή. Αργότερα μόνο, όταν πια λύσουμε τα μάτια μας και εξετάσουμε το παρελθόν, αντιλαμβανόμαστε αυτό που ζήσαμε και κατανοούμε τη σημασία του.
…Για να ‘μαι ειλικρινής, δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν πάω με την Ελίζαμπετ. Έχω πάει με πιο άσχημες, πιο μεγάλες και πιο προκλητικές γυναίκες. Άρα θα έλεγε κανείς πως τελικά θα πάω αναγκαστικά και μ’ αυτήν. Έτσι θα έλεγαν όλοι οι στατιστικολόγοι. Το ίδιο συμπέρασμα θα έβγαζαν και όλοι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Και βλέπετε. μάλλον γι’ αυτόν το λόγο δεν πάω κι εγώ μ’ αυτήν.
Μάλλον θέλω να αντισταθώ στην αναγκαιότητα. Να βάλω τρικλοποδιά στην αρχή της αιτιότητας. Να ξεγελάσω τη θλιβερή προβλεψιμότητα της τροχιάς του κόσμου μ’ ένα καπρίτσιο της ελεύθερης βούλησης.»
«Και γιατί διάλεξες την Ελίζαμπετ γι’ αυτόν το σκοπό;» φώναξε ο διευθυντής. «Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει λόγος. Αν υπήρχε, θα μπορούσε να είναι γνωστός εκ των προτέρων, και έτσι θα μπορούσε να καθοριστεί και η συμπεριφορά μου εκ των προτέρων. Και ακριβώς σ’ αυτή την απουσία συγκεκριμένου λόγου βρίσκεται αυτό το κομματάκι ελευθερίας που μας δόθηκε και στο οποίο οφείλουμε να προσβλέπουμε ακατάπαυστα. Aν θέλουμε να διατηρηθεί λίγη ανθρώπινη αταξία σ’ αυτό τον κόσμο των αμείλικτων νόμων. Αγαπητοί μου συνάδελφοι. ζήτω η ελευθερία!»
