Αγαπώ τη νύχτα και πολλούς από τους ανθρώπους της που υπερβαίνουν τα όρια.
Αυτές είναι οι ώρες που ζω, εγώ και τόσοι άλλοι με τους οποίους μας συνδέει ένας λεπτός και συνήθως σιωπηλός δεσμός.
Κοιτάζω μέσα στη νύχτα, διασχίζω ψηλαφητά το πυκνό σκοτάδι της και τα θολά απαγορευμένα οράματά της σημαίνει ότι βλέπω με διάφορους τρόπους ευκρίνειας το θέαμα και τους χώρους μιας ικανότητας ανανέωσης που είναι σκανδαλιστικά προκλητική και εξαιρετικά πολύμορφη, στιγμές από τη δημιουργία ενός πραγματικά καινούριου κόσμου.
Η νύχτα υπάρχει εκεί όπου ότι εναντιώνεται σε αυτή τη συμβατική σοφία βρίσκει συχνά χώρο να αναπτυχθεί και να γρυλίσει, χώρο φιλόξενο όπου, μες τις σκιές και τα σκοτάδια του, η καταπιεσμένη για μεγάλο διάστημα φωνή της υποκειμενικότητας βρίσκει μια σπάνια έκφραση. Η νύχτα ως περιοχή αποδόμησης όσο και ως υπόστατος χώρος και χρόνος όπου δίνονται οι πανταχού παρόντες αγώνες της καθημερινής ζωής σε έδαφος που παρείχε ελαφρώς περισσότερες δυνατότητες εμπλοκής των καταπιεσμένων και των θυμάτων της.
Αυτή η απόγνωση και αυτά τα όνειρα τοποθετούνται στο πλαίσιο της ανόδου και του μετασχηματισμού του παγκόσμιου καπιταλισμού, καθοριστικού της ανθρώπινης εμπειρίας στο νεωτερικό κόσμο. Σε αυτό το πλαίσιο εξακολουθούμε να ζούμε και να αγωνιζόμαστε. Με μεταφορικούς όρους, οι δυνάμεις της καπιταλιστικής ημέρας προαναγγέλλουν πάντα τις παραβατικές, περιθωριακές και εναλλακτικές κουλτούρες της νύχτας.
Υπάρχουν επομένως αδιαμφισβήτητοι συνδετικοί ιστοί που διατρέχουν το πυκνό σκοτάδι των ιστοριών της νύχτας, υλιστικοί κρίκοι στις αλυσίδες που πρέπει να αποτινάξουν άντρες και γυναίκες αν θέλουν οι ημέρες τους, όπως και οι νύχτες τους, να είναι πραγματικά ελεύθερες…
by Bryan D. Palmer
