Είναι κάτι νύχτες που…
“Είναι κάτι νύχτες, που τ’ αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ’ ένα λουλουδάκι. Ούτ’ ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ’ όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.”
Είν’ αυτές οι νύχτες, που τ’ άστρα κατεβαίνουν χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν’ αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.
Αλκυόνη Παπαδάκη
Γεννήθηκε στο Νιο Χωριό του νομού Χανίων της Κρήτης. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος με παράσημο από τον πόλεμο της Αλβανίας. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Μπήκε εσωτερική στη Γαλλική Σχολή Saint Joseph των Χανίων και ύστερα ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο αλλά δεν το τελείωσε ποτέ, επειδή άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα δημοσιογραφίας στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Παράλληλα έγραφε το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο “Κόκκινο σπίτι” και το οποίο εξέδωσε με δικά της χρήματα. Με επιστολή ζήτησε δουλειά στον Χρήστο Λαμπράκη, ο οποίος εκείνη την εποχή διηύθυνε το περιοδικό “Ταχυδρόμος” και εξέδιδε, μεταξύ άλλων, τις εφημερίδες “Το Βήμα” και “Τα Νέα”. Μαθήτευσε κοντά στον δημοσιογράφο Νίκο Κακαουνάκη στα “ΝΕΑ” και έπειτα, με πρόσκληση του Τάσου Βουρνά στην εφημερίδα “Αυγή” όπου έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ. Εκείνη την εποχή, διαμόρφωσε αριστερή συνείδηση. Παράλληλα συζούσε με έναν δημοσιογράφο, τον οποίο ακολούθησε στο Παρίσι εξαιτίας της χούντας και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, της πήραν το διαβατήριο επειδή είχε φάκελο στην αστυνομία λόγω αριστερών πεποιθήσεων. Στις αρχές του ’70 συνάντησε τον σημερινό σύντροφό της με τον οποίο απέκτησε ένα γιο. Από τα 45 της, κάθε δεύτερο χρόνο εκδίδει από ένα μυθιστόρημα. Ο τρόπος γραφής της είναι λυρικός και επικεντρωμένος στην ανθρωποκεντρική λογοτεχνία.(Βικιπαίδεια) 2021) Τα όμορφα τοπία της κόλασης,(2020) Κόντρα στο κύμα,(2019) Στην άκρη του βράχου,(2018) Το χαμόγελο του δράκου,(2017) Μια ατελείωτη φυγή,(2015) Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια,(2013) Σ΄ένα γύρισμα της ζωής,(2011) Τι σου είναι η αγάπη τελικά…,(2009) Αν ήταν όλα… αλλιώς,(2007) Το ταξίδι που λέγαμε…,(2005) Στο ακρογιάλι της ουτοπίας,(2004) Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή,(2004) Το τετράδιο της Αλκυόνης,(2003) Στον ίσκιο των πουλιών,(2001) Βαρκάρισσα της χίμαιρας,(1999) Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα,(1997) Οι κάργιες,(1995) The Colour of the Moon,(1995) Αμάν, αμάν,(1995) Το χρώμα του φεγγαριού,(1993) Σκισμένο ψαθάκι,(1991) Die Farbe des Mondes,(1989) Η μπόρα,(1988) Το κόκκινο σπίτι.
