Η εποχή μας έχει πάψει να σέβεται τη μελέτη και τη μόρφωση. Τα είδωλά της βρίσκονται αλλού:
στην «γκλαμουριά», την κομπίνα, το σουσουδισμό.
Το πιο δημοφιλές από τα μίντιά μας, η τηλεόραση, καταφέρνει μερικές φορές να διευρύνει ως το μη περαιτέρω τα όρια της μηδαμινότητας, σε σημείο που εξαναγκαζόμαστε να σωπάσουμε, γοητευμένοι ή εξουθενωμένοι.
Μια και σήμερα αυτοί που αποστρέφονται τη μωρολογία, τους αυτοματισμούς, την αυτάρεσκη κουφότητα θεωρούνται βλάκες, έχει σχεδόν χαθεί η ντροπή που, μέχρι πρόσφατα, περιέβαλλε τους κουμπούρες και τους απαίδευτους.
Αντίθετα μάλιστα, τους βλέπουμε να κυριαρχούν στα μίντια σαν ράθυμοι βασιλιάδες που όχι μόνο δεν κοκκινίζουν καθόλου για την αμάθειά τους, αλλά αντίθετα τη θεωρούν τιμή τους και καμάρι τους.
Και το χειρότερο: είναι οι εκπρόσωποι μιας στρατευμένης, χολερικής βλακείας που μισεί θανάσιμα καθετί το πνευματικό. Στη λέξη κουλτούρα βγάζουν περίστροφο επικαλούμενοι τα ρεκόρ τους στην τηλεθέαση ή την ακροαματικότητα – και μαζί με το κοινό τους γιουχάρουν όλους τους σνομπ, τους σχολαστικούς, τους ξενέρωτους που δεν εκστασιάζονται μπροστά στο μεγάλο μιντιο-διαφημιστικό τσίρκουλο.
Μη αρκούμενοι να χλευάζουν το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, θέλουν σώνει και καλά να τα υποκαταστήσουν, να αποδείξουν με το προσωπικό τους παράδειγμα πως η επιτυχία και το χρήμα δεν περνούν πια μέσα από αυτούς τους ναούς της γνώσης.
Ο πεισματικός κρετινισμός τους δεν ανέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση της δεσποτείας του, τα πάντα οφείλουν να υποχωρούν μπροστά στην υπερφίαλη σαχλότητά τους που χρησιμοποιεί όλα τα όπλα του «οχαδερφισμού», της χυδαιότητας, της χαμέρπειας. Και η μωρία τους είναι ακαταμάχητη, επειδή αποκλείει κάθε ιδέα απόστασης και ειρωνείας.
Η θριαμβευτική επιστροφή του αγράμματου στα καθοδικά δίκτυα επιτελείται κάτω από το διπλό σήμα της υπερηφάνειας και του αγώνα: δεν είναι πια ο αδαής που έχει επίγνωση της κατωτερότητάς του, αλλά ο μεγαλόστομος που με τα γαβγίσματά του κόβει την οποιαδήποτε αντιλογία.
Αν ο επιθετικός ηλίθιος κατορθώσει κάποτε να γίνει ο απόλυτος άρχοντας της κοινωνίας μας, τότε ο καλλιεργημένος άνθρωπος θα καταντήσει να θεωρείται ευήθης (αφελής, βλάκας), σαν ένα αξιοπερίεργο δείγμα αυτής της εξαφανιζόμενης φυλής που εξακολουθεί ακόμα να ευλαβείται το βιβλίο, το ήθος και τη σκέψη.”
Πασκάλ Μπρυκνέρ – Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ, απόσπασμα
Σχόλιο: Δεν μοιάζει σαν να γράφτηκε για την Ελλάδα και τα Ελληνικά ΜΕΕ; Και όμως η κενότητα διαδίδεται, επικροτείται, αμείβεται, προωθείται και σαρώνει παντού! Τυχαίο;
