Αν δεν δείξω τον πραγματικό μου εαυτό, κανείς δεν μπορεί να με αγαπήσει
Πολύς κόσμος ζει χωρίς πραγματική επαφή με τον εαυτό του, γεμάτος μόνο με αυτά που σκέφτεται και χωρίς να έχει ιδέα για το τι πραγματικά αισθάνεται. Με αυτόν tov τρόπο, είναι πολύ δύσκολο να αφεθείς στον έρωτα.
Για να αγαπάς, είναι απολύτως απαραίτητο να τολμάς να κοιτάς προς τα μέσα.
Έτσι, χωρίς να είναι απαραίτητη η σύγκρουση, μπορώ να κοιτάζω μέσα μου,να διατηρώ επαφή και να είμαι ο εαυτός μου.
Αν δεν δείξω τον πραγματικό μου εαυτό, κανείς δεν μπορεί να με αγαπήσει.
Εν πάση περιπτώσει, θα αγαπήσουν τη μεταμφίεσή μου κι αυτό δε μου χρησιμεύει σε τίποτα.
Διάβασα ένα βιβλίο του Μαουρίσιο Αμπάντι που μιλάει για τον έρωτα και παραθέτω τρία ενδιαφέροντα αποσπάσματα.
Ο έρωτας είναι μια σχέση στην οποία το άλλο πρόσωπο, αντί να αναγνωρίζεται ως ένα πραγματικά διαφορετικό πρόσωπο, γίνεται μάλλον αντιληπτό και ερμηνεύεται σαν να ήταν το είδωλο του εαυτού μου, εφοδιασμένο με χαρακτηριστικά που αντιστοιχούν στην εξιδανικευμένη εικόνα αυτού που θα ήθελα να είμαι. Στον έρωτα ισχύει το: εγώ αγαπώ τον εαυτό μου καθώς βλέπω την αντανάκλασή του σ’ εσένα.
Έρωτας είναι να σου λέω ότι μου αρέσεις επειδή κρατάς με χάρη τον καθρέφτη στον οποίο παρατηρώ τον εαυτό μου ώστε να συνειδητοποιήσω την αγάπη μου για μένα.
Αλλά, καθώς ο χρόνος τρέχει και η σχέση περνά από διάφορες αντιξοότητες, συμβαίνει ο υποτιθέμενος καθρέφτης να παύει να είναι καθρέφτης και να προτιμά να ξαναβρεί τη δική του ταυτότητα. Στην αρχή, ήταν τέτοια η επιθυμία του να νιώθει αγαπητός και αρεστός, που σχεδόν δεν τον ενοχλούσε να τον περνάνε για άλλον, μια και περί αυτού πρόκειται. Έχουμε τέτοια ανάγκη για αγάπη, που για ένα χρονικό διάστημα την απολαμβάνουμε ακόμα κι αν είναι απάτη.
Και είναι αλήθεια πως πρόκειται για απάτη, όπως λέει ο Αμπάντι, γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό το ερωτικό πάθος δεν είναι για σένα, αλλά γι’ αυτά που προβάλλει ο άλλος πάνω σου.
Ίσως θα έπρεπε να απορρίψεις τις κολακείες του γράμματος, όπου ο άλλος σου εξομολογείται τον άνευ όρων και τυφλό έρωτά του, και να μάθεις να διαβάζεις στο φάκελο το όνομα του παραλήπτη που δεν είναι το δικό σου. Αλλά ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;
Όπως και να χει, ό,τι και να κάνουμε, σε μερικές στιγμές ή μερικές εβδομάδες (από πέντε λεπτά μέχρι τρεις μήνες, όπως λες κι εσύ) ο άλλος θα μας δείξει την πραγματικότητά του που δεν θα μπορεί να κρυφτεί, και θ’ αρχίσει να βλέπει και τον δικό μου αληθινό εαυτό, που δεν θα μπορώ να κρύψω άλλο, όσο κι αν με κολακεύει ο έρωτάς του κι όσο όμορφο κι αν είναι να αισθάνομαι ερωτευμένος.
Είναι σαν να ξυπνάς από ένα όνειρο. Σιγά σιγά θα εμφανιστεί ένα πρόσωπο εκπληκτικά διαφορετικό από εκείνο το οποίο νομίζαμε πως είχαμε γνωρίσει. Είναι αστείο να ακούς αυτούς που εγκαταλείπουν το στάδιο του πάθους να πιστεύουν πως ο άλλος άλλαξε, πως δεν είναι πια ο ίδιος, ενώ στην πραγματικότητα έχουν αλλάξει μόνο τα μάτια τους που τον κοιτάζουν.
Ανακαλύπτει κανείς τις διαφορές, κι αυτές είναι που οδηγούν στη σύγκρουση.
Όταν εκείνος σου έμοιαζε τόσο, ήταν πολύ δύσκολο να καβγαδίσεις, αλλά ήταν εξίσου περίπλοκο να αναγνωρίσεις την αληθινή του ύπαρξη.
Μόνο έτσι μπορεί κανείς να νιώσει συντροφευμένος. Χρειάζεται να ψάξουμε τις διαφορές και να επιχειρήσουμε να ενωθούμε μέσα απ’ αυτές. Όχι όπως πριν, που μας ένωναν μόνο οι ομοιότητες.
Λατρεύω τη φράση εκείνη που μια φορά σε άκουσα να λες σ’ ένα ρεπορτάζ:
0 έρωτας δεν είναι ένα συναίσθημα που μοιραζόμαστε, επειδή ακόμα δεν υπάρχει άλλο υποκείμενο για να το μοιραστούμε μαζί του.
Ο έρωτας είναι ένας αυθαίρετος και σχεδόν αναπόφευκτος παραλογισμός- μια εικόνα τρελής σύγχυσης σε μανιακή έξαρση.
Η αγάπη, αντιθέτως, είναι ένα προϊόν λογικής και κόπου. Διαρκεί περισσότερο και είναι λιγότερο ταραχώδης, αλλά χρειάζεται σκληρή δουλειά για να τη διατηρήσεις.
Να βλέπεις στον έρωτα του Χόρχε Μπουκάι, εκδόσεις opera (απόσπασμα)
