ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ
…..Νομίζω πως τελικά οι σκέψεις είναι που άλλαξαν τόσο πολύ το χρώμα τους φωτός, εκτός και αν …επειδή χάθηκε ένα μέρος του φωτός, άλλαξαν και οι σκέψεις….
Υπάρχουν αρκετά τζάμια στο σπίτι. Πίσω από αυτά είναι ο πραγματικός κόσμος.
Μέσα από αυτά…Μέσα από αυτά η ζωή συνεχίζεται σταματημένη. Ναι! Συνεχίζεται σταματημένη. Όχι, δεν είναι μια υπερβατική κβαντική κατάσταση. Είναι μια εντελώς πραγματική κατάσταση.
Ο Στέλιος και η Μαρία παντρεύτηκαν από έρωτα. Και απέκτησαν και καρπούς από τον έρωτα αυτόν. Ένα αγόρι, ένα κορίτσι, η γνωστή θεϊκή παραγγελία.
Ήταν ευτυχισμένοι, όχι με το απόλυτο νόημα της λέξης, αλλά γενικά δεν είχαν ιδιαίτερα προβλήματα. Εξάλλου ήταν προσγειωμένοι δεν ζητούσαν πολλά. Έλεγαν δόξα τω Θεώ που είμαστε καλά, να έχουμε υγεία , τα γνωστά δηλαδή.
Ο Στέλιος, κάθε φορά που κάποιος τον ρωτούσε «τι νέα» και δεν είχε τίποτα καινούργιο να πει, συνήθιζε να λέει: “Τα ίδια, αλλά ξέρεις πόσο καλό είναι αυτό; Τα νέα μπορεί να μην είναι πάντα καλά. Ας είμαστε καλά, εμείς και οι άνθρωποι που αγαπάμε, ας μην μαθαίνουμε δυσάρεστα και ας υπάρχει και λίγη μονοτονία δεν πειράζει”.
Εντάξει, δεν τα έλεγε και όλα αυτά κάθε φορά, αλλά τα εννοούσε και νόμιζε πως ο συνομιλητής του καταλαβαίνει τι εννοεί. Συνειδητά ή ασυνείδητα ο Στέλιος ξόρκιζε το κακό. Δεν θα ήθελε ποτέ να χάσει την παγιωμένη μέση ευτυχία του, εξαιτίας ενός απρόοπτου.
Σαράντα και δεν ξέρω πόσο είναι ακριβώς, 43, 44 ίσως και ….λες και κάτι να μυρίστηκε τους ενδόμυχους φόβους του και να έβαλε σε λειτουργία έναν μηχανισμό υλοποίησής τους.
Μην με πιστεύετε. Τίποτα τόσο μαγικό δεν συνέβη απλά τον απολύσανε, δεν είναι και ο πρώτος. Μετά από τόσα χρόνια στη δουλειά, ένιωθε σχετικά ασφαλής ακόμα και με την κρίση. Μην ζητάτε εξηγήσεις γιατί δεν δόθηκαν. Οι διαδικασίες ήταν συνοπτικές. Ο Στέλιος αντιμετωπίστηκε σαν να μην τον ήξεραν!
Όμως ενός κακού μύρια έπονται και αν συνεχίσω να εξιστορώ μόνο κακά, θα αρχίσω να νιώθω σαν τον Λέμονι Σνίκετ… Αλλά τι να γράψω, ψέματα; Ότι δηλαδή του έπεσε το λαχείο, μετά από τριπλό τζακ ποτ και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς ακόμα χειρότερα, αφού στην πραγματικότητα…
Στην πραγματικότητα δεν τους έφθανε η απόλυση, αρρώστησε και η γυναίκα του. Η ασθένεια γνωστή στο στήθος, συνηθισμένα πράγματα όπως πάντα, αλλά αυτή τη φορά από εκείνα που συμβαίνουν και πρέπει να συμβαίνουν μόνο στους άλλους και όχι σε σένα!
Και ενώ αισθάνονταν τυχεροί που είχαν σπίτι χωρίς δάνεια και υποθήκες, τώρα τι να σου κάνουν οι λίγες οικονομίες; Η Μαρία είχε αφήσει τη δουλειά της και ο μισθός του Στέλιου που ήταν καλός όσο δούλευε, τι να σου κάνει πια! Πόσα να αποταμίευε! Είχαν και δυο παιδιά. Άρχισαν τα νοσοκομεία, οι γιατροί, οι γνώμες των ειδικών, ένα ταξίδι σε νοσοκομείο του εξωτερικού.
Πάλι θα γράψω δόξα τω θεώ – δόξα τω θεώ η γυναίκα θα ζήσει. Αλλά ως έχουν τα πράγματα, μάλλον θα ζήσει σε ένα νοικιασμένο σπίτι σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μια δουλειά που βρήκε ο Στέλιος δεν κράτησε και πολύ. Εδώ και ένα χρόνο μπήκε στο σπίτι ένας μισθός και μισός ακόμα και έφυγαν πολλές χιλιάδες ευρώ. Το σπίτι υποθηκεύτηκε για να καλυφθούν τα έξοδα νοσηλείας στο εξωτερικό και όχι μόνο αυτά. Έτσι θα το πάρει ο κακός άνεμος. Αλλά τα παιδιά τους θα έχουν μάνα και αυτό δεν έχει αντίτιμο, έστω και αν έχει τίμημα και κόστος υψηλό.
Τώρα είναι ζωντανοί, αλλά η ζωή δεν είναι η ίδια. Δεν κυλάει όπως κυλούσε, σταμάτησε. Πάγωσε και πάγωσαν και αυτοί. Δεν ξέρω τι θα κάνουν, όπως φαντάζομαι ούτε και εκείνοι ξέρουν… Επειδή όμως μένω απέναντι τους βλέπω μέσα από τα τζάμια και κάτι ξέρω… Ίσως να μην ξέρω αλλά να αισθάνομαι, όμως αυτό δεν έχει σημασία.
Το φως που χτυπάει το σπίτι τους μοιάζει σαν να άλλαξε χρώμα. Δεν είναι πια εκείνος ο ήλιος, τι στο καλό, λες και μετατοπίστηκε ο άξονας της γης! Δεν είναι χρώμα ζωντάνιας αλλά δε θα πω πώς μοιάζει, για να ξορκίσω και γω το κακό.
Όταν τα παιδιά είναι στο σπίτι υπάρχουν σπίθες χαράς, ανάπαυλες από τις σκέψεις.
Νομίζω πως τελικά οι σκέψεις είναι που άλλαξαν τόσο πολύ το χρώμα τους φωτός, εκτός και αν ….επειδή χάθηκε ένα μέρος του φωτός ,άλλαξαν και οι σκέψεις…
Η ζωή τους μοιάζει σαν να σταμάτησε, μα τι λέω τώρα! Η ζωή τους συνεχίζεται σταματημένη και αυτό δεν είναι μια υπερβατική κατάσταση. Είναι μια απλή καθημερινή κατάσταση. Είναι η απτή πραγματικότητα. Πίσω από τα τζάμια ο χρόνος εμπαίζει και βασανίζει ……
Γιάννης Παναγιωτόπουλος 2011
για όλους όσους άγγιξε η κρίση και παραμένουν αθέατοι πρωταγωνιστές καθημερινής απόγνωσης και κάποτε αποστασιοποιημένοι θεατές της ίδιας της ζωής τους, ζώντας υπό συνθήκες παντελούς έλλειψης ευκαιριών…
