Ο γιος της Αρσινόης
(πίνακας:Michelangelo de Caravaggio: John the Baptist )
Η Αρσινόη παντρεύτηκε γύρω στα 30 της, για διάφορους λόγους. Όχι συναισθηματικούς. Ο βασικότερος ήταν, πως αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει μανούλα. Δυσκολεύτηκε λίγο να το καταφέρει , αλλά με τη βοήθεια της επιστήμης το πέτυχε. Έφερε στον κόσμο τον δικό της πρίγκιπα, το πιο όμορφο μωρό του κόσμου, το πιο λαμπερό, το πιο έξυπνο, το πιο ξεχωριστό, το πιο…, ε…το καλύτερο τέλος πάντων.
Και τον μεγάλωσε με ανάλογο τρόπο. Έστρεψε σε αυτόν όλη της την προσοχή. Του έμαθε πόσο ξεχωριστός είναι. Του δίδαξε ότι είναι πολύ σπουδαίος, πολύ όμορφος και μοναδικός. Δεν του εξήγησε, βέβαια, πως είναι τόσο σπουδαίος, όμορφος και ξεχωριστός μόνο γι’ αυτήν….
Και αυτός ο καημένος την πίστεψε και μεγαλώνοντας δεν μπόρεσε ποτέ να σκεφτεί, πως όλα όσα του έμαθε η μαμά του ίσχυαν για εκείνη, αλλά όχι απαραίτητα και για τους άλλους. Αυτοθαυμαζόταν και απορούσε που οι άλλοι δεν του εκδήλωναν ανοιχτά τον θαυμασμό τους. Φουσκωμένος με σιγουριά ανωτερότητας και υπεροχής, πράγματα εξ ορισμού αυτονόητα γι’ αυτόν , δεν καταλάβαινε γιατί η μεγαλειότητά του δεν γινόταν πανηγυρικά αποδεκτή και από τον περίγυρο. Η ομορφιά του; Γιατί δεν έδειχναν όλοι ότι θαμπώνονταν από το κάλλος του; Με ζηλεύουν σκεφτόταν. Άλλωστε το ίδιο θα του έλεγε και η μαμά του. Όλοι τον φθονούν γιατί είναι καλύτερος από αυτούς. Είναι πρότυπο. Ο ίδιος έχει δύο πρότυπα. Τον εαυτό του και τη μαμά Αρσινόη.
Δεν του πέρναγε ποτέ από το μυαλό, ότι είναι ένας εγωπαθής. Πώς να διανοηθεί ότι είναι ένα εγωιστικό περιτύλιγμα που θέλει να χρησιμοποιεί τους άλλους, αφού αυτό ήταν γι’ αυτόν το αυτονόητο; Μεγάλωσε θεωρώντας τον εαυτό του ανώτερο, θεϊκά όμορφο και μοναδικό. Αδύνατον να σκεφτεί κάτι περισσότερο από όλα αυτά για τα οποία τον προγραμμάτισε η Αρσινόη. Αν του έλεγες ότι είναι εγωκεντρικός θα χαμογελούσε ειρωνικά, γιατί θα σκεφτόταν ότι είναι απόλυτα φυσικό να ασχολείται με τον υπερεαυτό του και όχι με τους γύρω του.
Στις σχέσεις του είχε πάντα προβλήματα. Και στις φιλίες και στους έρωτες. Έρωτες; Ποιους έρωτες; Δεν μπορούσε να αγαπήσει – δεν μιλάμε για αγάπες, αλλά για τυπικούς ψευτοέρωτες του τύπου: “δεν μπορεί να έχουν οι άλλοι κορίτσι και εγώ να μην έχω”. Κορίτσια διακοσμητικά για το θεαθήναι, σχέσεις ανύπαρκτες. Βιτρίνα , άλλοτε καλοστολισμένη με κάποια “τυχερή”, ενίοτε άδεια όπως αυτός.
Ο γιος της Αρσινόης έβρισκε μόνος του ευχαρίστηση μπροστά στον καθρέφτη. Εκεί είχε απέναντί του τον ένα και μοναδικό εαυτό του , που τον αγαπούσε, που τον θαύμαζε, τον μόνο που μπορούσε να τον καταλαβαίνει. Τον εξίταρε αυτό και τον ερέθιζε. Λάτρευε με πάθος το γυμνό του είδωλο στον καθρέφτη. Άρχισε να βασανίζεται από εμμονές και φαντασιώσεις, γιατί τίποτ’ άλλο δεν ποθούσε τόσο πολύ, μα τόσο πολύ, όσο το είδωλό του στον καθρέφτη.
Η Αρσινόη, ποτέ δεν έλαβε υπόψη της τις μπούρδες (;) του μπαμπά, που έλεγε, να του βάλουν και λίγο φρένο. Σπατάλησε μια περιουσία σε ιδιαίτερα μαθήματα, αλλά ο πρίγκιπας πέρασε τελικά σε μια σχολή. Έβαλε το μπαμπά και του πήρε ένα σούπερ αυτοκίνητο και φρόντισε να είναι η τσέπη του γιου της πάντα γεμάτη με λεφτά. Τώρα πια, το μόνο που την απασχολούσε ήταν ποια θα της κουβαλήσει για νύφη. Αν ζούσαν οι θεές του Ολύμπου ίσως να του έπαιρνε μια, αλλά τώρα…;
Αν φανταστήκατε ότι η Αρσινόη είναι καμιά κυρούλα, κάνετε μεγάλο λάθος. Και σπουδές έχει και άποψη έχει επί παντός και μάλιστα σεβαστή. Είναι όμως υπολογίστρια και ψυχρή σαν καλοκουρδισμένη ταμειακή μηχανή. Μόνο στο θέμα του γιου της δεν μπορεί να κάνει ταμείο. Μόνο στο θέμα του γιου της δεν μπορεί να δει καθαρά και να σκεφτεί. Υπάρχουν φορές που αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει και τόσο καλά μαζί του, αλλά καθώς το θέμα είναι ταμπού για να το συζητήσει με οποιονδήποτε, ακόμα και με τον ίδιο της τον εαυτό, στοχεύει τις σκέψεις της συνειδητά σε άλλα θέματα και καταπνίγει τους φόβους της. Άλλωστε, αν χρειαστεί, είναι ικανή να ρυθμίσει τα πάντα…
Ο γιος της Αρσινόης παντρεύτηκε. Η μαμά Αρσινόη δεν είναι ακριβώς ευτυχισμένη, αλλά προσπαθεί να είναι χαρούμενη. Θα ήθελε μια καλύτερη τύχη για τον γιο της. Κάποια άλλη νύφη, ανώτερη. Σκέφτεται όμως ότι με την παρούσα νύφη, έχει η ίδια τον έλεγχο και αυτό όπως να το κάνουμε είναι μια ανεκτίμητη ηδονή…
Η γυναίκα του γιου της Αρσινόης είναι πολύ δυστυχισμένη. Νιώθει πως παντρεύτηκε έναν τοίχο. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική επικοινωνία με τον άντρα της. Μοιάζει να επικοινωνεί μόνο με τον εαυτό του. Με τον εαυτό του και τον καθρέφτη του. Σε ένα σπίτι γεμάτο καθρέφτες το είδωλό του είναι παντού, μα εκείνη απούσα.
Ο γιος της Αρσινόης είναι πολύ δυστυχισμένος τώρα που απέκτησε το πρώτο του μωρό. Η σύζυγός του δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός, ο όμορφος, ο ξεχωριστός. Δεν εκδηλώνει τον θαυμασμό της. Η μητέρα του το ξεχνάει και αυτή καμιά φορά.
Ο ίδιος δεν τη θέλει αυτή τη ζωή. Θέλει το είδωλό του στον καθρέφτη. Αυτό ποθεί. Θέλει τον εαυτό του, εκείνον που βλέπει μέσα στο κάτοπτρο και δεν μπορεί να τον έχει. Αυτός είναι ο ένας, ο μοναδικός. Αυτός που το είδωλό του θα είναι πάντα τόσο όμορφο.
Ο γιος της Αρσινόης χάνεται κάποιες νύχτες. Κανείς δεν ξέρει πού γυρνάει. Κάποιες κακές γλώσσες λένε ότι αναζητάει το είδωλο του εγώ του σε περίεργα μπαρ.
Σιωπή. Να μη σας ενδιαφέρει. Ο γιος της Αρσινόης είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.
Μεγάλωσε, έσπασε τα μούτρα του, πόνεσε… Τώρα ξέρει πως δεν είναι ο ένας, ο μοναδικός. Τώρα που βρήκε εκείνο το είδωλο, πολλά είδωλα, πολλαπλές εκδοχές, κάλπικα όλα όπως κι αυτός, ξέρει καλύτερα από σένα και από μένα, τι σημαίνει αντικατοπτρισμός. Τι σημαίνει ταπείνωση και πόνος!
Τώρα όλοι ξέρουμε για τον γιο της Αρσινόης, εκτός από την Αρσινόη.
Γιάννης Παναγιωτόπουλος
