Αρνούμαι να είμαι μια μαϊμού πάνω στο δέντρο
Η τεχνολογία εξελίσσεται, ο κόσμος όμως; Η κοινωνία εξελίσσεται και αυτή, ή αναπαράγει αιωνίως τα κλισέ της;
Μερικά από τα κλισέ της δικής μας κοινωνίας: «Εγώ, Εγώ…., Εγώ!, – Εγώ είμαι , εγώ κάνω, ξέρεις ποιος είμαι…- Σε μένα; – για την πάρτη μου» ,- «Ποιος αυτός; – και ποιος είναι αυτός – αυτός ο…». Ένα τεράστιο Εγώ, χωρίς το ανάλογο υπόβαθρο και το αντίστοιχο βεληνεκές είναι το πλέον συνηθισμένο. Τι και αν δεν ανακάλυψες τον τροχό, τη φωτιά, τον ηλεκτρισμό, την πενικιλίνη, το φάρμακο για τον καρκίνο, τι και αν δεν έφτιαξες κανένα διαστημόπλοιο, δεν έγινες διάσημος για τη φιλοσοφία, ή την ποίησή σου, το ΕΓΩ σου είναι τεράστιο, απύθμενο και αιωρούμενο, καθώς δεν βασίζεται πουθενά.
Έχεις μια δικαιολογία. Σε καθοδηγούν τα αρχέγονα ένστικτά σου. Αλλά το κακό είναι ότι αυτό σε κάνει να μοιάζεις πολύ με τη γάτα σου και με το σκυλάκι του γείτονα, γιατί κι αυτά τα καημένα τα αρχέγονα ένστικτά τους τα καθοδηγούν.
Από την μια πιστεύεις και θες να πιστεύεις ότι το ΕΓΩ σου είναι , ΕΙΝΑΙ ,είναι το παν.Αλλά σπας τα μούτρα σου συχνά και αυτό δεν το αντέχεις. Πώς θα αμυνθείς; Πώς θα υποστηρίξεις το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ,υπερφουσκωμένο εγώ σου, που αν κάνει μπαμ θα χρειαστείς κουτιά ψυχοφαρμάκων;
Ε μα βέβαια, δεν το σκέφτεσαι καν. Τα αρχέγονα ένστικτά σου έχουν έτοιμη τη λύση, εδώ και χιλιετίες. Δεν θα αμυνθείς. Θα επιτεθείς! Αν δεν αντέχεις την όποια σύγκριση, αν μέσα σου χτυπάει ο συναγερμός, συνειδητά ή υποσυνείδητα, πως το ΕΓΩ σου βρίσκεται σε κίνδυνο, ή πως υποβαθμίζεται, αρπάζεις τη φαρέτρα και εφορμάς.
Η τακτική γνωστή. Απαξιώνεις όλους τους άλλους! Δεν αξίζουν. Και πρέπει να δώσεις και στους υπόλοιπους να το καταλάβουν, πως αυτοί που απειλούν με υποβάθμιση το εγώ σου δεν αξίζουν και άρα αξίζεις μόνο εσύ.
Έτσι αρχίζεις το θάψιμο. Ανάλογα τώρα με το μορφωτικό σου επίπεδο, το θάψιμο μπορεί να είναι εντελώς λαϊκό του τύπου «κοίτα τον μα…..» , αλλά μπορεί να είναι και επενδεδυμένο με κουλτουρο-δήθεν εκφράσεις.
Σημασία δεν έχει ο τρόπος, αλλά η απαξίωση του άλλου. Η Απαξίωση του άλλου.
Απαξίωσέ τον και νιώσε ασφαλής…Για λίγο βέβαια, γιατί όσο το τεράστιο εγώ σου παραμένει φούσκα , πάντα θα αντιμετωπίζεις τον κίνδυνο να ξεφουσκώσει και πάντα θα πρέπει να απαξιώνεις τους άλλους.
Τι; Είναι αυτός πιο έξυπνος από εσένα; Ποιος αυτός ο… Αυτός, που πλασάρει τις ιδεολογικές του μπαρούφες, θα τη βγει σε σένα; Σε σένα; Σε σένα; Καλά ξεκόλλα τη βελόνα και αντέδρασε, όπως ξέρεις. Σαν μαϊμού. Η μαϊμού θα του πέταγε καρύδες, εσύ λεκτικά βέλη. Σημασία έχει να τον απαξιώσεις.
Σε μια γενικευμένη επίδειξη του μεγαλείου σου, τα βάζεις με όλους όσους ανήκουν στην κοινωνία αυτής της χώρας. Σ’ αυτήν τη χώρα….έτσι, σ’ αυτήν τη χώρα…αλλιώς, οι ξένοι (οι δυτικοί δηλαδή)….
Και αν τύχει να έχεις ζήσει και στο εξωτερικό, αλίμονο τι έχει να ακούσει ο ακροατής σου. Πλήρη απαξίωση της κοινωνίας μας , από το ένα και μοναδικό ξεχωριστό τέκνο της, ΕΣΕΝΑ, που δεν ανήκεις εδώ, αλλά σε άλλες ανώτερες σφαίρες.
Φίλε μου …(καλά, το φίλε ,μην το παίρνεις και τοις μετρητοίς), είσαι χαμένος. Γιατί αν με απαξιώσεις εσύ μια , θα σε απαξιώσω και γω εκατόν μία. Χα ,χα. Τι νόμιζες; Ότι εσύ θα μου πετάς καρύδες και γω θα κάθομαι αμέριμνος στη μπανανιά;
Τσίμπησες, αλλά μη φοβάσαι. δεν θα σε απαξιώσω, δεν είμαι μαϊμού. Σου γυρνάω απλά την πλάτη. Αρνούμαι να είμαι ,όπως είσαι εσύ.
Κάτσε εσύ στο δέντρο σου ,να κάνεις ακροβατικά , όπως οι μαϊμούδες, μπας και συγκινηθεί κανείς. Και αν δε συγκινηθεί ,πέτα του καρύδες.
Φεύγω, Φεύγουμε Εμείς οι…Άλλοι. Πάμε να διαβάσουμε ,για να δώσουμε κάτι στα μικρά μας εγώ. Θα αρχίσουμε από κάτι…ιστορίες, που γράφτηκαν 2.500 χρόνια πριν. Είναι μια καλή αρχή. Η καλύτερη.
Δε θα σε απαξιώσω. Αλλά δε θα σου δώσω και σημασία. Κανείς δεν πρόκειται να σου δώσει σημασία, πέρα από τις μαϊμούδες, που βρίσκονται στο ίδιο δέντρο με σένα. Μπορείς όμως να κατέβεις, αν το θες. Να έρθεις μαζί με μας.
Μπορείς όμως και να επιλέξεις να μας ….απαξιώσεις.
Γιάννης Παναγιωτόπουλος
