Κάθε χαρά μου την προπλήρωσα με λύπη. Προπλήρωσα, αλλά δεν ξόφλησα. Μπήκαν οι τόκοι, τα πανωτόκια και άντε ξανά. Πικρή χαρά και σύντομη η διάρκεια. Την απόθεσα σε προνομιούχα θέση στην ψυχή μου, να τη βλέπω, να τη θυμάμαι, να της μιλάω , να μου μιλάει.
Δεν χαρίζεται η ζωή. Κάνεις τα πάντα «σωστά» και αρκεί ένα λάθος για να γκρεμιστούν όλα.
Κι ύστερα πάλι, δεν έχεις τη βεβαιότητα ότι όλα τα έκανες σωστά.
Νύχτα. Τις νύχτες συνήθως γίνονται οι αναδρομές. Επερωτήσεις. Προς εσένα.
Στο δια ταύτα μια φράση σε τσακίζει.
Όλα λάθος.
Τα έκανες όλα λάθος. Ξεκίνησες με ένα λάθος και το ένα έφερε το άλλο. Νομοτέλεια.
Μετά σκέφτεσαι τι άλλο θα μπορούσες να είχες κάνει υπό τις συνθήκες που βρέθηκες, τα πρόσωπα που σε περιτριγύρισαν, τις καταστάσεις που προέκυψαν. Μάλλον τα ίδια. Άρα και πάλι όλα θα ήταν λάθος. Είναι και αυτή η αποδοχή μια ιδιάζουσα αθώωση. Ιδιάζουσα γιατί συντρέχει με την ενοχή.
Αρνείσαι να αποδεχτείς τη νομοτέλεια, είναι πολύ μεμψίμοιρο και ακυρώνει τη βούλησή σου. Αξιοποίησες τη βούλησή σου; Πόσες φορές υποχώρησες, ενέδωσες, παραέδωσες, βράχηκες, στέγνωσες. Στέγνωσες.
Μα γιατί χρησιμοποιείς τέτοιες λέξεις; Τι πάει να πει στέγνωσες; Μέσα σου εννοείς. Γιατί εαυτέ μου μας θέτεις σε μια κατάσταση αυτολύπησης; Τι πάει να πει στέγνωσες; Λες και δεν έχεις μέσα σου βροχή…
Και γιατί μου δημιουργείς ενοχές; Για όσα έκανα, για όσα δεν έκανα. Η ενοχή συνεπάγεται την τιμωρία και γω τη διαγράφω αυτή τη λέξη! Στο εξής θα λέγεται «ευκαιρία». Πάντα θα μου δίνεις μια ευκαιρία.
Δεν έχεις χρόνο να αρχίσεις από την αρχή. Έχεις δει ποτέ πεσμένο ντόμινο να το στήνουν από τη μέση; Αλλά αν δεν έχεις επιλογή; Στην τελική, αν ξαναπέσει, θα έχεις λιγότερα κομμάτια να ξαναστήσεις.
Από το μυαλό σου περνάει να πετάξεις στα σκουπίδια τα κομμάτια που περισσεύουν. Αλλά πάλι…, μπορείς να τα πετάξεις στα σκουπίδια; Πετιέται στα σκουπίδια η ζωή; Μήπως μπορείς να αντικαταστήσεις τα κομμάτια; Δεν γίνεται. Αυτή ήταν η ζωή, αυτά είναι τα κομμάτια. Με αυτά θα συνθέσεις κάτι άλλο αυτή τη φορά. Όχι ένα ντόμινο. Έναν ψηφιδωτό πίνακα. Σε πρώτο φόντο θα βάλεις τη χαρά. Τις ευτυχισμένες στιγμές. Και θα τον κάνεις φωτεινό. Πολύ φωτεινό. Και ας έχουν σκοτάδια πολλές από τις ψηφίδες. Εσύ θα τον κάνεις φωτεινό.
Θα δημιουργήσεις τη χαρά. Χωρίς παραγγελίες, χωρίς προπληρωμές. Θα στέκει εκεί στις ψηφίδες να σου χαμογελά. Θα ζει στη μνήμη σου συνέχεια, δεν θα χρειάζεται να την ανασύρεις. Θα είναι το φως στο δρόμο που απομένει.
Θα είναι ο δρόμος όλο φως. Από επιλογή.
Γιάννης Παναγιωτόπουλος 2022
