Σε αυτή τη ζωή καλή μου μερικές φορές πληρώνουμε με ψυχή…Το πένθος δεν ταιριάζει στην αγάπη, γιατί εξ ορισμού η αγάπη είναι φως.
Αν έχει σκοτάδι πήρες λάθος λεωφορείο. Κατέβα τώρα, χθες!
Μετά από 2-3 όμορφες μέρες βροχής απόμεινε μόνο η καταχνιά. Με την αλλαγή της ώρας, τώρα πια σκοτεινιάζει νωρίς και βάζει ψύχρα. Άλλες χρονιές μου άρεσε αυτό το σκηνικό των αρχών του Νοέμβρη. Φέτος έχει κάτι το απόκοσμο, σαν να λιγόστεψε το φως.
Περιτριγυρίζω βαριεστημένος αναβάλλοντας τις δουλειές, αναβάλλοντας τις σκέψεις, τα προβλήματα, τις λύσεις. Το πληκτρολόγιο με περιμένει, αλλά πριν το απασχολήσω για να γράψω τα της δουλειάς, θα το χρησιμοποιήσω για μια κλεφτή ματιά, στον κλέφτη μεγάλο αδελφό, που λέγεται facebook και στον οποίο με αρνητική αρχικά διάθεση και χωρίς να έχουμε βρει απαντήσεις για το γιατί, επιστρέφουμε ξανά και ξανά.
Μετά από μερικά αδιάφορα ποστ και ένα – δυο τυπικά λάικ, πέφτω στη δημοσίευση μιας διαδικτυακής φίλης, που ποτέ δεν γνώρισα, αλλά πάντα εκτιμώ όσα γράφει, τα οποία αναφέρονται στην προσωπική της ζωή, αντανακλούν την προσωπικότητά της και συνδυάζονται με εύγλωττες εικόνες, σύμβολα μιας ημιερωτικής αισθητικής.
Καταχνιά και εδώ, όπως και έξω. Είναι πια φανερό πως η γυναίκα αυτή είναι εγκλωβισμένη σε μια χαμένη αγάπη. Σε μια αγάπη που έσβησε, μια ανικανοποίητη αγάπη, μια σχέση που δεν τελεσφόρησε, έναν έρωτα που στην πορεία αποδείχθηκε μονομερής, λειψός και άφησε ένα συναίσθημα ανεκπλήρωτου, ένα αίσθημα κενού, μαζί με μια δυσβάστακτη αίσθηση απουσίας και έλλειψης.
Νοιώθω ότι υπάρχει μια βαθιά εξάρτηση από ένα πρόσωπο, από βιώματα, από προδομένα όνειρα. Αισθήματα εγκατάλειψης, προδοσίας… και μια έλλειψη, μια απουσία πανταχού παρούσα. Άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας και τάσεις αυτολύπησης διαπερνούν αυτό το σκοτεινό μονοπάτι μιας ψυχής.
Βασανιστικές σκέψεις, ζυγαριές ματαιότητας, που ζυγίζουν τι έδωσες, πόσα έδωσες, τι δεν έλαβες και ποτέ δε θα λάβεις.
Εμμονές σε λέξεις και φράσεις: Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τον…. , με πρόδωσε…
ανήκω σε αυτόν…. Δεν άξιζε… γιατί; …. Μα γιατί;…. δεν εκτίμησε….
Φυλακή της ψυχής, σκοτάδι.
Συνδυάζοντας λέξεις και εικόνες είναι σαν να αφουγκράζομαι…
Ένα πάθος, ένα πάθος που αποζητούσε να βιώνεται στο διηνεκές, ένα πάθος που ποτέ δεν χορτάστηκε, ποτέ δεν θεώθηκε, γιατί η μια πλευρά δεν το έζησε στη θεϊκή του υπόσταση, άφησε πίσω του την πικρία της μοναξιάς και της αμφιβολίας. Ένα μεγάλο κενό, που ανοίγεται στις καρδιές όταν η άλλη πλευρά βιώνει το πάθος διαφορετικά, μονόπλευρα και μονοσήμαντα και σαρκικά μόνο. Όταν ο σάρκινος πόθος γαληνεύει, το πάθος του δικού του είδους εξαϋλώνεται.
Αντιλαμβάνομαι ότι έχω αρχίσει να μιλάω με τη σκέψη μου στην ημιάγνωστη διαδικτυακή φίλη.
Πού εγκλωβίστηκες και γιατί, – αναρωτήθηκες;
Τι απαντήσεις ψάχνεις μέσα στο θολό μυαλό σου, που μεγεθύνει τα πάντα, που αρνείται να εκλογικεύσει καταστάσεις;
Μα και άγγελο αν αγάπησες, κάποτε σφάλλουν κάποιοι άγγελοι και πέφτουν. Και αυτοί ακόμα γίνονται έκπτωτοι…
Αλλά δεν μιλάμε για αγγέλους, έτσι δεν είναι;
Μιλάμε για ανόητους θνητούς, όπως είμαστε όλοι, χρονο-οριοθετημένους και επιρρεπείς στα ένστικτά τους, που συνήθως δεν συνειδητοποιούν τα εφαλτήρια και τις πράξεις τους, παρά μόνο την γεύση και την επίγευση αυτών, στην πιο ταπεινή τους εκδοχή.
Αν πάλι είχες την ατυχία να κάνεις εξ αρχής μια βουτιά στο σκοτάδι, αν έπεσες πάνω σε κάποιον που είχε πλήρη συναίσθηση και συνείδηση του πού βρισκόσουν εσύ και πού αυτός, τι έδινες και τι έπαιρνε, τότε ναι έχουνε κόστος οι λαθεμένες επιλογές. Δεν είναι σχέσεις, αλλά ένας ακήρυχτος πόλεμος με συναισθηματικά βαμπίρ, ή με φτωχά κουνούπια που ρουφάνε μόνο ηδονή και ακόμα και αν τους χαρίσεις την ψυχή σου δεν θα το καταλάβουν, θα πιούν την ηδονή και θα χαθούν.
Σε αυτή τη ζωή καλή μου μερικές φορές πληρώνουμε με ψυχή και παίρνουμε σε αντάλλαγμα ηδονή αμφιβόλου εντάσεως, διάρκειας και βεληνεκούς.
Βασανιζόμαστε γιατί ο άλλος δεν κατάλαβε, ή δεν θέλησε να καταλάβει. Ίσως γιατί έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι θα συμβεί αυτό που θα θέλαμε. Ίσως γιατί παρασυρόμαστε από το ίδιο μας το είναι και ρίχνουμε πέπλα στην πραγματικότητα, την οποία οσμιζόμαστε, αλλά κάνουμε τους ανήξερους. Ίσως γιατί δίνουμε πολλές ευκαιρίες εκεί που ξέρουμε ότι δεν έχει κανένα νόημα. Ίσως γιατί εκ των προτέρων διαισθανόμαστε, ή γνωρίζουμε, αλλά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως έχουμε κάνει λάθος επιλογή.
Ζούμε στιγμές, βιώνουμε ,παθιαζόμαστε , ζαλιζόμαστε, κάνουμε λάθη, δίνουμε, παίρνουμε ή απλά δεν παίρνουμε τίποτα, χάνουμε χρόνο, αισθήματα, κάτι από το είναι μας. Όλα αυτά γίνονται γιατί το θέλαμε.
Το εγώ μας παραπονείται, απαιτεί από εμάς και από τους άλλους εξιδανίκευση, απαιτεί δικαίωση. Δικαίωση σε τι, για ποιο πράγμα; Για αυτό που θέλαμε να ζήσουμε αλλά δεν προέκυψε, έτσι όπως το φανταστήκαμε. Ας μην περιμένουμε τίποτα από τους άλλους, καμία δικαίωση, γιατί θα χαθούμε στα υπόγεια της δικής μας φυλακής, στις εμμονές και τα ερωτηματικά μας, που θα μας στοιχειώνουν.
Όχι. Δεν απαξιωνόμαστε εμείς αν ο άλλος δεν ξέρει να δίνει. Δεν απαξιωνόμαστε εμείς, αν ο άλλος δεν ξέρει, ή δεν θέλει να εισπράξει την ουσία που προσφέρουμε. Δίνουμε αγάπη, έρωτα, συναίσθημα, πάθος, γιατί έχουμε πληρότητα ψυχής, υπερχείλισμα φωτός και έχουμε ανάγκη να τα δώσουμε. Έδωσες αγάπη. Φαντάσου πόσο χειρότερα θα ήταν όλα , αν κρατούσες μέσα σου την αγάπη, αν δεν την εξωτερίκευες, αν δεν την χάριζες τόσο απλόχερα, όσο διαφαίνεται από όσα γράφεις. Πόσο λειψός και άδειος θα ήταν ο κόσμος σου αν δεν ζούσες, αν έμενες σε ένα δωμάτιο. Αν παρίστανες πως δεν υπήρχαν συναισθήματα και τα κατέπνιγες σ’ένα ηφαίστειο, κάπου στα βάθη του εαυτού σου.
Κατά βάθος το ξέρεις, το ήξερες από την αρχή. Ήξερες την κατάληξη, αλλά δεν ήθελες να το αποδεχθείς. Ήξερες πως είχες κάνει λάθος επιλογή και αφέθηκες, γιατί είχες ανάγκη να αφεθείς, ελπίζοντας στο θαύμα.
Τώρα λοιπόν, που το μυαλό σου, σού επιβάλει να πιστέψεις ότι βρίσκεσαι σε ένα αιώνιο τέλμα, ξανασκέψου το. Πενθείς! Γιατί;
Υπάρχει και δεύτερο και τρίτο μέρος στο βιβλίο της ζωής σου, όσο και αν τώρα αρνείσαι, όχι απλά να γυρίσεις σελίδα, αλλά έστω και να κρυφοκοιτάξεις την επόμενη.
Υπάρχουν άλλα πρόσωπα εκεί έξω, που περιμένουν, ίσως ψάχνουν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή! …Και στη δική σου ζωή. Έτσι είναι οι ψυχές, σαν το διαστρικό χώρο. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις μέσα στο χρόνο…
Το φως είναι έξω! Υπάρχει ένα επόμενο κεφάλαιο στο βιβλίο.
Το πένθος δεν ταιριάζει στην αγάπη, γιατί εξ ορισμού η αγάπη είναι φως.
Αν έχει σκοτάδι πήρες λάθος λεωφορείο. Κατέβα τώρα, χθες!
Γιάννης Παναγιωτόπουλος (Νοέμβριος 2015)
