Αντίο Δημοκρατία, Αντίο Άνθρωπε
Η Ευρώπη είναι πιο σκοτεινή από όσο πιστεύουμε…
Οι πολίτες των Ευρωπαϊκών χωρών, που πλήττονται από την κρίση αισθάνονται να πνίγονται υπό το βάρος άδικων μέτρων λιτότητας, περικοπών. Η ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο και τα οικονομικά αδιέξοδα οδηγούν σε κατάθλιψη, μετανάστευση, αυτοκτονίες. Τα κοινωνικά κράτη καταλύονται, οι κοινωνικές κατακτήσεις γκρεμίζονται, το εργατικό δίκαιο μετατρέπεται σταδιακά σε εργοδοτικό δίκαιο.
Οι άνθρωποι δεν αποτελούν προτεραιότητα. Προτεραιότητα αποτελούν οι αγορές, οι τράπεζες, τα χρέη που οι ίδιες δημιουργούν.
ΕΚΛΟΓΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ
Στις δημοκρατίες οι λαοί έχουν ένα μεγάλο όπλο, τις εκλογές. Τι γίνεται όμως αν αυτό περιέχει άσφαιρα πυρά;
Αυτό που πραγματικά παγώνει την κοινή γνώμη, είναι η συνειδητοποίηση ότι αλλάζοντας κυβέρνηση συνεχίζεται η ίδια πολιτική. Αυτό συνέβη σε χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, αλλά αυτή που υπερέβη κάθε προσδοκία είναι η Ελλάδα.
Στην Ισπανία η πολιτική της λιτότητας, που έριξε τον σοσιαλιστή Θαπατέρο συνεχίστηκε με πολλαπλάσιες περικοπές από το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα του Ραχόι .
Το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές με συνθήματα ,όπως «αλλαγή» και «επιστροφή της ευτυχίας» με το που εκλέχθηκε ξεκίνησε ένα άνευ προηγουμένου οικονομικό σοκ για τον λαό και οι Ισπανοί έγιναν θεατές της απόλυτης διάλυσης των κοινωνικών κεκτημένων τους.Περιουσίες και σπίτια λεηλατήθηκαν κυριολεκτικά και πέρασαν σε ξένα χέρια.
Συγχρόνως οι τράπεζες της χώρας ζήτησαν κεφαλαιακές ενισχύσεις αστρονομικού ύψους, τις οποίες φυσικά μετακύλησαν στον λαό.
Στην Πορτογαλία ο σοσιαλιστής Σώκρατες έχασε τις εκλογές, μετά το σχέδιο σωτηρίας που επέβαλε η τρόικα.
Τις εκλογές κέρδισε ο συντηρητικός Πέδρο Πάσος Κοέλιο , ο οποίος ως αντιπολίτευση ασκούσε βαριά κριτική στα μέτρα προσαρμογής, που είχαν αναγκαστεί να πάρουν οι σοσιαλιστές.
Με το που ανέλαβε όμως την Πρωθυπουργία διαβεβαίωσε, ότι θα εφάρμοζε « μια ακόμα μεγαλύτερη δόση λιτότητας .»
Το να αναφερθούμε στην Ελλάδα μοιάζει μάταιο. Αυτό που έγινε δεν έχει ξανασυμβεί σε καμία χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου. Το ήδη κουτσό κοινωνικό κράτος κατέρρευσε, οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και η μεσαία τάξη πτωχοποιήθηκε. Οι τράπεζες πήραν και ξαναπήραν πολλά δισεκατομμύρια εκτοξεύοντας το ύψος του δυσβάσταχτου χρέους σε αστρονομικά επίπεδα. Φυσικά όλα αυτά τα επωμίστηκε ο λαός, χωρίς συγχρόνως να διαγραφούν τα δικά του χρέη. Χρεώθηκε εσαεί για να σώσει τις τράπεζες, αλλά τα δικά του δάνεια τοκίζονται και κοκκινίζουν…Η αριστερή κυβέρνηση εφάρμοσε κάθε διαταγή της τρόικας, των Γερμανών και των αγορών, με αποτέλεσμα ο λαός να είναι οικονομικά διωκόμενος και ανελεύθερος, ενώ η ατομική ιδιοκτησία μπήκε στο στόχαστρο ακόμα και από το ίδιο το κράτος. Το κράτος επιδιώκει πλέον με την επιβολή φόρων να κατασχέσει την ακίνητη περιουσία των πολιτών… Τα funds έγιναν αφεντικά και εντολοδόχοι…
Πολλοί ηγέτες, είτε πιστεύουν απόλυτα στις αγορές, υπό το πρίσμα της ελεύθερης οικονομίας και είναι πεπεισμένοι ότι οι αγορές έχουν πάντα δίκιο, είτε ενώ δεν πιστεύουν, υποτάσσονται και τις υπηρετούν πιστά.Η υποταγή είναι η κυρίαρχη συμπεριφορά ασχέτως θεωρητικής ιδεολογίας.
Η κυρίαρχη άποψη που θέλει τις αγορές να δρουν σαν ένα αυτορυθμιζόμενο οικοσύστημα και άρα να μην γίνεται να κάνουν λάθος, έχει κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Και αφού οι αγορές κάνουν πάντα το σωστό, οι πολίτες πρέπει να πληρώνουν τα σπασμένα. Συμμετοχή στις ζημίες των τραπεζών, αλλά μόνο στις ζημίες. Τα κέρδη δικά τους.
Το αποτέλεσμα είναι μια πολιτική απάτη.
Οι ψηφοφόροι εξαπατούνται με υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο, αλλά εισπράττουν την ίδια ή και χειρότερη πολιτική, με αυτή που απέρριψαν.
Μηχανισμός που να προστατεύει τον πολίτη από την πολιτική απάτη δεν υπάρχει άλλος, από τις ίδιες τις εκλογές, για οι οποίες όμως, εκτός απροόπτου θα περιμένει 4 χρόνια. Και μετά τα 4 χρόνια…η πιθανότερη εκδοχή είναι μια νέα διάσωση των τραπεζών. Μία από τα ίδια σε συσκευασία άλλου ιδεολογικού χρώματος, αλλά τελικά του ιδίου κάλπικου αρώματος.
Τίθεται σοβαρό πρόβλημα λειτουργίας έως ακύρωσης της Δημοκρατίας, αφού οι λαοί εξαπατούνται και δεν ελέγχουν τις τύχες τους.
ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ;
Υπό αυτές τις συνθήκες, το ζήτημα που ανακύπτει είναι: Υπάρχει δημοκρατία στην Ευρώπη;
Τι ρόλο διαδραματίζουν οι εκλογές, αν στα καίρια οικονομικά και κοινωνικά θέματα, οι νέοι κυβερνώντες εφαρμόζουν την ίδια πολιτική με τους προκατόχους τους; Ποια η διαφορά κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς, ή και δεξιάς, αριστεράς, αν εφαρμόζουν τα ίδια προγράμματα, τα οποία αντιμάχονται όσο είναι στην αντιπολίτευση; Ποιος κυβερνάει τελικά;
Η απάντηση προκύπτει αβίαστα: Κυβερνούν οι τράπεζες και αγορές. Κυβερνάει όποιος ελέγχει το χρήμα, ακόμα και αν αυτό είναι λογιστικό, δηλαδή πέτσινο, άυλο. Όλες οι προτεραιότητες των κρατών καθορίζονται από τις αγορές, στην έννοια των οποίων συμπεριλαμβάνουμε κάθε είδους κερδοσκόπων (ιδιώτες, τράπεζες, ακόμα και κράτη) και τους οίκους αξιολόγησης. Η Δημοκρατία αντικαθίσταται από τις επιβαλλόμενες πολιτικές μιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Όση δημοκρατία απομένει δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από εμπόδιο στα σχέδιά τους και υπάρχουν τρόποι να παρακαμφθεί, όπως θα δούμε παρακάτω.
Συγχρόνως όμως , το μη ενοχλητικό γι’ αυτούς κομμάτι δημοκρατίας, που απομένει, χρυσώνει το χάπι των λαών, που θέλουν να αισθάνονται ελεύθεροι, έστω και αν στην πραγματικότητα έχουν γίνει δούλοι.
ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ. ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΝ;
Η πολιτική της Ε.Ε. η οποία μέσα από ευρωπαϊκές συνθήκες καθίσταται σταδιακά υποχρεωτική για τα κράτη και υπεράνω των δημοκρατικά εκλεγμένων κοινοβουλίων τους, υπαγορεύεται πλέον ολοφάνερα από τις αγορές.
Τόσο η Ελληνική εμπειρία από την κρίση, όσο και οι πολιτικές που ασκούνται στις άλλες μεσογειακές χώρες, όπου τεράστιες οικονομίες, όπως η Ιταλική καταρρέουν μας διδάσκουν ότι: Το θηρίο αυτό που ονομάζουμε αγορές (και περιλαμβάνει κερδοσκόπους, κράτη, τράπεζες, οίκους αξιολόγησης, παγκοσμιοποίηση, γεωπολιτικά παιχνίδια, έως και πραγματοποιούμενες θεωρίες συνωμοσίας) έχει στο στόχαστρο:
Την εθνική κυριαρχία των κρατών-μελών:
Η απόλυτη κυριαρχία με την κλασική έννοια της κατάκτησης δεν ενδιαφέρει τις αγορές. Η κατάκτηση προκαλεί εξέγερση αργά ή γρήγορα. Ο υπόδουλος πρέπει να νιώθει ελεύθερος. Επιδιώκουν έτσι την απόλυτη κατάκτηση, μέσα από την επιβολή υποχρεωτικών για τα κράτη μέλη πολιτικών. Ο έλεγχος των δημοσιονομικών είναι το εργαλείο τους.
Ελέγχοντας τα έσοδα και τις δαπάνες ενός κράτους και επιβάλλοντας πολιτικές αυξομείωσής τους, μπορούν να μετατρέψουν μια χώρα σε προτεκτοράτο.
Ο άλλος στόχος των αγορών μέσα από τις υποχρεωτικές, υπεράνω κοινοβουλίων πολιτικές είναι να βάλουν στο χέρι τα δημόσια αγαθά.
Το ζητούμενο είναι να μεταβληθούν τα δημόσια βασικά αγαθά σε ιδιωτικές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
Αυτό επιτυγχάνεται ξεθεμελιώνοντας το κράτος πρόνοιας ,για να επιτευχθεί η μεταβίβαση σε ιδιώτες κερδοσκόπους της εκπαίδευσης, της υγείας ,των ασφαλιστικών συστημάτων, αφού έχει προηγηθεί η μεταβίβαση άλλων κοινωνικών αγαθών, όπως ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, συγκοινωνίες, παραλίες κλπ.
ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΑΠΟ ΕΠΙΣΗΜΑ ΧΕΙΛΗ
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι είχε δηλώσει: « Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο έχει τελειώσει και όποιος οπισθοχωρήσει σε θέματα κοινωνικού προϋπολογισμού, θα δεχθεί αμέσως την τιμωρία των αγορών»… Όσο για το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας, πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα μείζον πολιτικό βήμα, γιατί χάρη σ’ αυτό, τα κράτη χάνουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους ».
Το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ) επιβάλουν στις χώρες μέλη να εφαρμόσουν προκάτ πολιτικές σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές δαπάνες, τις δημόσιες υπηρεσίες ή το ασφαλιστικό και τις συντάξεις. Τα εθνικά κοινοβούλια με τον τρόπο αυτό θα καταστούν διακοσμητικά στοιχεία επί των δημοσιονομικών. Ταυτοχρόνως δίνεται η ευκαιρία στους ισχυρούς, όπως η Γερμανία να μετατρέψουν χώρες που βρίσκονται σε κρίση, όπως η Ελλάδα, σε προτεκτοράτα, χωρίς καμία αντίδραση, αφού όλα γίνονται μέσα από προαποφασισμένες πολιτικές επικυρωμένες όμως από τις ευρωπαϊκές συνθήκες.
ΟΤΑΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Οι λαοί θα εξακολουθήσουν να εξαπατώνται, και μέσα από διαφορετικούς ορισμούς για τις ίδιες λέξεις. Για παράδειγμα, το τι εννοεί ο καθένας επικαλούμενος την ανάγκη για ανάπτυξη, δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι υπερασπίστηκε μπροστά στους ευρωβουλευτές, στις 25 Απριλίου στις Βρυξέλλες, το « Σύμφωνο της ανάπτυξης ».
Όμως, λέγοντας « Σύμφωνο ανάπτυξης », ο Μάριο Ντράγκι δεν εννοεί αυτό που όλοι φανταζόμαστε ως αυτονόητο.
Αυτονόητο δεν είναι τίποτα.
Μιλώντας για ανάπτυξη, έτσι όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα ,εννοεί «δομικές μεταρρυθμίσεις», οι οποίες θα απελευθερώσουν κι άλλο την αγορά εργασίας, και όχι μέτρα ανάκαμψης της οικονομίας. Με άλλα λόγια εδώ κατονομάζεται ως αναπτυξιακό μέτρο η περαιτέρω υποδούλωση του εργαζόμενου στον εργοδότη…
Η ΛΑΪΚΗ ΑΓΝΟΙΑ
Οι περισσότερες ευρωπαϊκές συνθήκες (όπως του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, το Σύμφωνο Σταθερότητας, που μόνο στην Ιρλανδία τέθηκε σε δημοψήφισμα και οι Ιρλανδοί την πάτησαν) ψηφίζονται, υπογράφονται και τίθενται σε εφαρμογή, υπό συνθήκες έλλειψης επαρκούς ενημέρωσης του λαού.
Σε πολλές περιπτώσεις ο λαός είναι αδιάφορος, εξαιτίας μιας αδιαφορίας που προκαλεί η καθημερινότητα, τα ΜΜΕ, η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, η έλλειψη κατανόησης των όσων λέγονται. Σε άλλες περιπτώσεις τα ΜΜΕ τον παραπληροφορούν.
Υπό αυτές τις συνθήκες διαμορφώνονται οι τύχες, το παρόν και το μέλλον μας.
Το κράτος –μέλος δεν μπορεί να ξεφύγει. Και αν κάποια συνθήκη σημαίνει την καταστροφή του, και αν ο επόμενος πρωθυπουργός θέλει να κάνει κάτι γι’αυτό δεν μπορεί.
Η χώρα δεσμεύεται, όσο είναι κράτος – μέλος. Οι κυβερνήσεις είναι αναγκασμένες να εφαρμόζουν πολιτικές προκάτ.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ;
Δύσκολο να δοθεί μια απάντηση χωρίς να υποκρύπτει ρομαντισμό και έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα.
Αναμφισβήτητα αποτελεί προτεραιότητα η αφύπνιση του κόσμου και η επίγνωση εκ μέρους των λαών της πραγματικότητας, η αληθινή πληροφόρηση. Δεν είναι εύκολο.Δίκτυα παραπληροφόρησης λειτουργούν παντού, ΜΜΕ με τεράστια κεφάλαια πίσω τους.
Αλλά αν υποθέσουμε πως ο λαός τα παρακάμπτει ίσως μπορέσει να αναδείξει έντιμους ηγέτες, με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν …;;;
Όταν οι λαοί αφυπνισθούν ίσως η συγκυρία να αναδείξει αληθινούς ηγέτες, έτσι γίνεται πάντα. Ένας αφυπνισμένος λαός δεν ξανακάνει τα ίδια λάθη, ούτε πείθεται εύκολα. Έχει έτσι μια μικρή ελπίδα.Δεν είναι εύκολο να ξεφύγει από ένα καλά σχεδιασμένο σύστημα απομύζησης και υποδούλωσης, αλλά τίποτα δεν είναι αδύνατο.
« Η καλύτερη οχύρωση των δυνατών είναι η αδράνεια των λαών »
(Μακιαβέλι)
